Dokładnie. Już od pierwszych scen wiadomo, kto jest 'winnym'' tej całej sytuacji.

O ile telefonu mogło w rzeczywistości w ogóle nie być, książkę mogła posklejać sama, to rzucanie, odgłosy i wizje są wytworem jej psychiki.

Hmm...pewnie te dodatkowe scenki w książce jak zabija psa i syna też sobie uroiła co?

Chodziło o to że reżyserowie, tego obrazu jak i innych filmów, nie mają już co kręcić bo im po prostu najzwyczajniej w świecie kończą się pomysły...
Dlatego próbują tworzyć na siłę jakąś pseudo intelektualną papkę tego pokroju, dla tych co pisali pod tym postem że tam są genialne zdjęcia i praca operatora, nie ośmieszajcie się...

Najprawdopodobniej tak.

Nie odpowiadaj proszę czarnodusznikowi, bo to troll-masochista. Tak mu się nie podobał film, że musi nam o tym przypominać w każdym temacie ;)

:-)

W filmie pojawiła się informacja, że bohaterka jest autorką książek dla dzieci. Wydaje mi się, że książkę sama napisała przelewając w nią swoje frustracje, a potem zaczęła realizować ilustracje czując się "opętaną".

Ooo...ciekawe.
Przyznam, że nie zarejestrowałem tego, że jest autorką książki dla dzieci.
Szczerze mówiąc Twoja teoria jest ciekawa ale trochę nie trzyma się kupy bo ona sama była zaskoczona treścią książki. Zachowała się jakby nigdy jej nie widziała.
Myślę, że to by było trochę sadystyczne napisać taką straszną książkę a potem przeczytać ją swojemu dziecku.

Wszystko zależy od tego od jakiej strony interpretujesz, bo można traktować film jako horror, albo udać się bardziej w stronę thrilleru psychologicznego. Od samego początku bohaterka przestała mieć kontakt z rzeczywistością. Jak dla mnie, potwora tak naprawdę nie było, a wszystko było chorobą psychiczną kobiety, w której urojenia i omamy uwierzył syn. W takim przypadku mogła napisać książkę, podrzucić ją dziecku i nawet jej nie kojarzyć. To samo w przypadku posklejania książki do kupy i podrzucenia pod drzwi.
Sadystyczne? Odrobinę tak. Ale ona miała problem z tym swoim dzieckiem. Mam wrażenie, że obarczała syna winą za to, że umarł jego ojciec. W końcu mały ciągle to powtarzał, więc musiał od kogoś usłyszeć. Jak do tego dodamy brak czułości i odpychanie dziecka, to nie wydaje się to wcale takie nieprawdopodobne.

Mogę się tylko zgodzić :)

Zgadzam się. Żywiła względem syna bardzo negatywne uczucia, obwiniała go za śmierć męża, jednocześnie sama te myśli wypierając ze świadomości, no bo przecież tego typu zachowanie nie przystoi matce. Jako autorka książek dla dzieci sama stworzyła Babadooka, wychodzącego z szafy potwora (wiedziała, że syn panicznie się ich boi), by właśnie na niego projektować własne niepożądane odczucia. Teraz to nie ona, lecz wykreowany przez nią stwór, chciał zabić Samuela...
Zauważyłam też, że wygląd tej mrocznej kreatury zaczerpnięty był z jednego z czarno-białych filmów, które tak namiętnie oglądał chłopiec i na które mimochodem zerkała pewnie i matka.

nic dodać, nic ująć :) zgadzam się w 100%

6/10...:-)