Patrząc na oscarowego rekordzistę nie można oprzeć się pokusie, o stwierdzenie, że krytycy przyznający oscary nie mogli oprzeć się widoskowości jaką zaprezentował im pan Wyler. Niech film ma swoje statuetki. Widzowie i tak wiedzą najlepiej. Film starej daty i widać to jak na dłoni. Powstał w czasach, kiedy kino przeżywało kryzys, dlatego wszelkimi sposobami dystrybutorzy starali się zaciągnąć masy do kin, odciągając tym samym od ekranów, coraz popularniejszej, telewizji. Twórcy sięgają zatem do początków kina szukając 'recepty na sukces'. Do głowy wpadły nazwiska 'homera kinematografii' Davida W. Griffitha i Cecila B. De Mille'a - czyli speców od monumentalnych widowisk. Zaplanowano stworzyć coś czego ludzie jeszcze nie widzieli. Kolor i szeroki kinowy ekran przemawiały za nieuniknionym sukcesem, a co za tym idzie, przywróceniem świetności bajkom z 'fabryki snów'. I stało się. Powstało widowisko zapierajace dech w piersiach swą scenografią, kostiumami, efektami specjalnymi, orientalizmem bijącym z ekranu, będące przyprawione pokaźną dawką akcji i powierzchowną psychologią postaci, którą strawi każdy. Nie dziwi wiec deszcz oscarów, które niczym łuk triumfalny miały rozkrzykiwać o chwale i wielkości przedsięwzięcia we wszystkich zakątkach świata, zapoczątkowując rozsypkę monumentalnych dziel na kilka lat (patrz Kleopatra 1963). Pod koniec lat 50. film spełnił swoje marketingowe zadanie, ale czy w takim razie jest czymś wielkim w oczach dzisiejszego widza, który ma do dyspozycji komputerowe światy świetlnych mieczy i przepełnione magią zakątki śródziemia?