Chyba najważniejszym wątkiem, z którego ma pochodzić napięcie w tym filmie jest postawa Fincha i pytanie: czy Dormer zdecyduje się wejść z nim w układ? Czy będzie go krył, jeśli morderca przemilczy kwestię strzelaniny w lesie i nikomu nie zdradzi, że to Dormer postrzelił Eckharta? Był tu potencjał na niezły impas moralny i sporo napięcia, ale wszystko zostało koncertowo położone na łopatki. Powód? – Ellie Burr.

W momencie, gdy Dormer z Finchem zaczynają snuć swój układ, Ellie powoli zaczyna trafiać na poszlaki wskazujące, że być może to Dormer postrzelił Eckharta. Co gorsza, dochodzi do tego bez żadnego wyraźnego powodu – po prostu ekspertyza posuwa się do przodu swoim, niezależnym tempem (wątpię w sens tego, że prowincjonalni gliniarze, którzy potrzebowali pomocy „szych z Los Angeles”, zabrali się za coś takiego, ale mniejsza z tym), a ona cudownie zauważa łuskę wśród kamieni. Widz ma wyłożone jak kawę na ławę, że Ellie odkryje prawdę, a tym samym – wie doskonale, że wszelkie knowania Dormera z Finchem, mające na celu ukrycie jego winy, są pozbawione sensu, bo dzielna pani detektyw i tak wszystko przejrzy. Wszystkie potencjalne atuty tego wątku – napięcie, niejednoznaczność – biorą diabli, a historyjka nieuchronnie zmierza w stronę najgorszej tandety. Zakończenie, które jest tylko ucieczką od rozwinięcia dalszych losów Dormera, dobija wszystko do końca. Trudno mi uznać „Bezsenność” za dobry film, gdyż główny aspekt intrygi jest fundamentalnie położony, a szkoda już wspominać o tym, że jest ona najeżona innymi, pomniejszymi głupotami (np. to ciągłe podrzucanie sobie broni, przez Fincha i Dormera to śmiech na sali).