Piękny, melancholijny film o przyjaźni, tęsknocie za przeszłością, dorastaniu do trudnych wyborów, przesycony ciepłem i nadzieją.
Młoda dziewczyna, Yoko (Yo Hitoto), rozpakowuje walizkę po powrocie z podróży. Nieśpiesznie wiesza na wieszakach kolejne bluzki, swobodnie porusza się po pokoju dotykając ulubionych rzeczy, przyjacielsko rozmawia przez telefon ... czas płynie.
Yoko jest pisarką. Pisze książkę o Wen Ye Jiangu, tajwańskim kompozytorze, który kilkadziesiąt lat temu mieszkał przez pewien czas w Tokio. W zbieraniu materiałów do publikacji towarzyszy jej Hajime (Tadanobu Asano), introwertyczny antykwariusz, którego wielką pasją są pociągi. Hajime cały wolny czas poświęca na nagrywanie ich odgłosów, tworzy grafikę nimi inspirowaną i zna dokładne rozmieszczenie i usytuowanie poszczególnych linii w Tokio. Tych dwoje ludzi przemierza powoli kolejne ulice, rozglądając się z nostalgią po starych dzielnicach Tokio. Spotykają ludzi, którzy znali Wen Ye, odwiedzają miejsca, w których bywał, starają się odnaleźć skrawki dawnych lat ...
Poszukiwania śladów Jianga przeplatane są prostymi wydarzeniami z życia dziewczyny – spotkania z rodziną, rozmowy, podróże ... wszystko banalnie proste, zwykłe, codzienne.

Młoda pisarka Yōko wraca z Tajwanu, gdzie zbierała materiały o tamtejszym kompozytorze Wen-ye Jiangu. Bohaterka jest w ciąży z Tajwańczykiem, jednak planuje sama wychować dziecko. Mówi o tym swoim rodzicom, którzy są pełni obaw o jej przyszłość. W Tokio dziewczyna podąża śladami Jianga, szukając dawnej kawiarni. Pomaga jej antykwariusz Hajime.
Film powstał z okazji setnej rocznicy urodzin Yasujirō Ozu - reżysera, do którego Hou bywa porównywany ze względu na podobny, minimalistyczny styl. Świadomie naśladuje japońskiego mistrza w długich ujęciach z perspektywy osoby siedzącej na tatami, czy w ukazaniu relacji ojca i córki. Od Ozu reżyser zaczerpnął także miejsce akcji - Tokio, w którym Yōko i Hajime prowadzą swoje poszukiwania. Bohaterka próbuje odtworzyć dzieje tajwańskiego kompozytora w mieście, które nieustannie się zmienia i niełatwo w nim o materialne ślady przeszłości. Hajime chce uchwycić teraźniejszość, nagrywając odgłosy pociągów. Film Hou to kontemplacja zwykłych chwil. Symbolicznego znaczenia nabierają tu proste czynności: picie kawy, jedzenie posiłku, czy jazda pociągiem. Owa zdystansowana perspektywa jest kolejną cechą łączącą obu mistrzów azjatyckiego kina.