Nadspodziewana przyjemna ekranizacja, w której znacznie silniej odczuwam dramat głównej bohaterki. To tragiczne przedstawienie losów Jagny, bardzo dobrze pasuje do zastosowanej techniki malarsko – filmowej. Udało się dzięki niej ukazać bardziej romantyczny obraz polskiej wsi, który w finale zderza się z brutalną, ludzką, zbiorową świadomością. Upust emocji i symbolika ludzkiej małostkowości gdy tylko prywatne potrzeby nie zostają zaspokojone. Całość zasługuje na uznanie, szczególnie ze względu na naprawdę dobrą grę aktorską w każdej, nawet epizodycznej roli. Genialną muzykę i sama oprawą wizualną. Osobiście nie męczył mnie styl, choć wydaje mi się, że odczucia zmęczenia, które słyszałem od innych widzów powodowane są inną niż standardowo ilością klatek na sekundę. To czego mi zabrakło to więcej swobody w zastosowaniu techniki malarskiej. Ciekawi mnie jak prezentował by się film z większą dozą zdecydowania w zastosowaniu, w niektórych scenach, bardziej eksperymentalnych technik i stylów malarskich takich jak kubizm czy surrealizm.