Chyba jedno z moich największych zaskoczeń współczesnego kina grozy, które oczywiście zostało jednocześnie ukazane na dużych ekranach (bo zdarzają się też niszowe perełki). Przede wszystkim film jest niezwykle świeży, pomysłowy, zaskakuje swoim, jak to tu już ktoś określił, dojrzałym poprowadzeniem akcji, a to co również zasługuje na poklask to umiejętność wzbudzenia grozy i napięcia samym tylko klimatem- ciągła cisza sprawiała, że jako widz sama niemal wstrzymywałam oddech jakbym się bała, że i na mnie coś czyha. Historia, choć nie mająca większego wstępu, wytłumaczenia, to i tak jest poprowadzona zmyślnie i sprawnie, aby widz mógł zrozumieć co się stało i dzieje. Poza horrorem jest to też świetny film psychologiczny- poznajemy człowieka od strony istoty, która przestaje być dominującą i musi się ukrywać, to jak zaadaptowują się bohaterowie do nowej rzeczywistości, co potrafią zrobić dla najbliższych, jak silna potrafi być miłość w rodzinie. Film też genialnie wyciska łzy, co jest też spowodowane przywiązaniem do postaci- bardzo rzadko zdarza się to w horrorach, a jeśli nawet to z reguły przywiązujemy się do jednej, maksymalnie dwóch postaci, a tutaj drżymy o dalsze losy całej piątki. Co tu dużo mówić- film jest rewelacyjny, jedyną jego wadą, choć zrównoważoną inną zaletą jest zakończenie. Z jednej strony jest ono przewidywalne, co tu się dużo oszukiwać, to co jednak łagodzi ten wydźwięk to otwarte zakończenie, pozwalające nam na gdybanie co dalej- nieczęsto stosowane przez twórców. Ze swojej strony niezmiernie polecam, sądzę, że będzie to albo najlepszy horror 2018 roku, albo jeden z najlepszych. Życzę sobie i wam, drodzy widzowie, aby coraz więcej powstawało tak świetnych horrorów.