Historia Soni Szatałowej, młodej dziewczyny cierpiącej na autyzm. Jej matka nie zgodziła się na oddanie córki do zakładu opieki. Sama zajmuje się dziewczynką, wierząc, że staranna opieka i intelektualne ćwiczenia spowodują rozwój dziecka i tym samym złagodzenie objawów choroby.
Dla Soni ten film jest jedynym sposobem na podzielenie się swoimi wizjami świata. Są one szokujące, ale zaskakująco racjonalne i twórcze. Należą jednak tylko do Soni, która nie ma szans na podzielenie się nimi z innymi. To, że możemy w ogóle porozumieć się z dziewczyną jest wyłącznie zasługą jej mamy, która nauczyła córkę pisać na komputerze. Gdy obserwujemy początki tej nauki, to wydaje nam się niemożliwe, aby Sonia mogła kiedykolwiek używać klawiatury do wyrażania myśli. W pierwszej części filmu oglądamy zwykłą codzienność Soni i jej mamy. W drugiej - mamy szansę usłyszeć dziennik i poematy dziewczyny, dzięki którym dowiadujemy się wiele o niej samej, ale również o nas. Jej wizje świata - naszego świata, bo przecież ona jest z tego świata wyłączona – okazują się szokujące i dają dużo do myślenia.