nie przebiję, mimo że jego wywód jest bardziej egzaltowany, jak rzeczowy. Niemniej świetny. Dla mnie „Czas Apokalipsy” jest filmem nietuzinkowym. Dłużyzna narzuca widzowi konkretny klimat. Jednak nie wyobrażam sobie tego filmu w krótszej, dwugodzinnej wersji. Główny bohater wyrusza jako zblazowany oficer, z czasem jeszcze bardziej daje się ponieść absurdowi wojny, by ostatecznie przejąć sposób myślenia Kurtza. W mini kraju Kurtza widzę analogię do Stanów Zjednoczonych. Jedni i drudzy, za sprawą swoich przywódców, robią najbardziej niedorzeczne rzeczy, przeciwko którym umysł normalnego człowieka się buntuje. Właściwie nie dowiadujemy się, dlaczego dowództwu armii USA tak zależy na zlikwidowaniu Kurtza. Przecież żyje on w dżungli, nie walczy z żadną armią oraz jest przenicowany nihilizmem nabytym wskutek wojennych doświadczeń.

Najlepsze w tym filmie jest dla mnie to, że Willard wyrusza na misję już jako człowiek bardzo zdemoralizowany. Czasami nie wiadomo, po czyjej stronie się opowie. Zresztą dla mnie zakończenie jest i tak zaskakujące. Można powiedzieć, że na początku filmu widoczny był cynizm i zagubienie Willarda, a na końcu beznadzieja, która jednak pozwala zobaczyć świat bez zniekształceń. Ciekawe, czy sam Coppola chciał zwiastować koniec człowieka [wszak tytuł w oryginale to „Apocalypse Now”], czy też odrodzenie ze zgliszczy? Sam nie wiem, czy „Czas Apokalipsy” to filmowy Armagedon, czy zwiastun nadziei?