- Nie próbuj usprawiedliwiać tego maratonu, młoda kobieto – powiedziała pani Higby. – Jest niemoralny. Przyciąga
podejrzane elementy. Jeden z uczestników był zbiegłym mordercą… Ten Włoch z Chicago…
- Ależ, moje panie, nie możecie do mnie mieć o to pretensji – wtrącił Socks.
- Oczywiście, że mamy. Przyszłyśmy tutaj, bo naszym obowiązkiem jest strzec, żeby miasto było porządne i wolne od
wszelkich tego rodzaju wpływów…
- Nie zrobi paniom różnicy, jeśli wyjdę z moim zastępcą obgadać to na osobności ? – spytał Socks. – Może coś wymyślimy.
- Proszę bardzo – powiedziała pani Higby.
Socks skinął na Rocky’ego i razem wyszli z kantorka.
- Czy panie mają dzieci ? – spytała Gloria, kiedy drzwi się za nimi zamknęły.
- Obie mamy dorosłe córki – odrzekła pani Higby.
- A wiedzą panie, gdzie one są dziś wieczór i co robią ?
Żadna z kobiet nie odezwała się słowem.
- Może ja to paniom w przybliżeniu opiszę – powiedziała Gloria. – Kiedy wy dwie, szlachetne osoby, spełniacie swój
obowiązek wobec nie znanych wam ludzi, wasze córki spędzają zapewne czas w mieszkaniach jakichś facetów, rozebrane i
podpite.
Pani Higby i pani Wicher w tej samej chwili odebrało mowę.
- Tak się zazwyczaj dzieje z córkami reformatorek – mówiła Gloria. – Prędzej czy później każda się z kims prześpi, a na
ogół nie wie nawet tyle, żeby jej ten facet nie zrobił bachora. Wyganiacie je z domu tymi swoimi cholernymi kazaniami o
czystości i skromności , a za bardzo jesteście zajęte wtykaniem nosa w cudze sprawy, żeby je uświadomić…
- Ależ… - powiedziała pąsowiejąc pani Higby.
- Ja… - powiedziała pani Wicher.
- Glorio… - powiedziałem.
- Już czas, żeby ktoś wygarnął babom takim jak wy. – Gloria podeszła do drzwi i oparła się o nie plecami, jakby je
chciała zatarasować. – I właśnie ja to zrobię. Jesteście takie suki, co to ukradkiem w klozecie zaczytują się
nieprzyzwoitymi książkami i opowiadają sobie różne świństwa, a potem wychodzą i próbują psuć innym zabawę…
- Odejdź od tych drzwi, młoda kobieto, i wypuść nas stąd ! – wrzasnęła pani Higby. _ Ani myślę cię słuchać. Jestem
przyzwoitą kobietą. Uczę w szkółce niedzielnej…
- Nie odejdę ani o jeden pieprzony cal, dopóki nie skończę – oświadczyła Gloria.
- Glorio…
- Wasza Liga Moralna i wasze cholerne kobiece kluby – ciągnęła nie zwracając na mnie najmniejszej uwagi – pełne są
wścibskich starych babsztyli, którym od dwudziestu lat nikt porządnie nie dogodził. Dlaczego nie wyjdziecie czasem domu,
wy staruchy, i nie zapłacicie komuś, żeby was zerżnął. Tego właśnie wam brakuje…
Pani Higby natarła na Glorię z ręka podniesioną jak do ciosu.
- No proszę, uderz – powiedziała Gloria nie ruszając się z miejsca. – Uderz ! Tylko mnie dotknij, a tak cię zasunę, że
łeb ci odpadnie !
- Ty przeklęta dziwko ! – wybuchnęła rozwścieczona pani Higby.
Drzwi się otwarły odtrącając Glorię na bok. Weszli Socks i Rocky.
- Ta…ta… - powtarzała pani Higby i wygrażała Glorii palcem.
- Nie jakaj się – powiedziała Gloria – wymów to słowo. Potrafisz je wymówić. Dziwka. D-z-i…
- Zamknij się ! – rozkazał Socks. – Otóż, proszę pań, postanowiliśmy razem z moim zastępcą zrobić tak, jak panie radzą…
- My radzimy, żeby pan natychmiast zamknął tę budę – powiedziała pani Higby. – Bo jak nie, to z rana wybierzemy się do
władz miejskich…
Ruszyła do wyjścia, a pani Wicher pospieszyła za nią.
- Ty, młoda kobieto – zwróciła się pani Higby do Glorii – powinnaś być w poprawczaku !
- Już raz byłam – odparła Gloria. – Miałyśmy wychowawczynię wypisz, wymaluj jak pani. Byłą lesbijką…
Panią Higby znów zatkało i wyszła z pokoju, a za nią pani Wicher.

- (…) Uważam, że świat jest parszywy i że ze mną już koniec. Lepiej by mi było, gdybym nie żyła, i innym też byłoby
lepiej. Niszczę wszystko, do czego się zbliżę. Sam tak powiedziałeś.
- Kiedy powiedziałem coś podobnego ?
- Parę minut temu. Mówiłeś, że zanim mnie poznałeś, nie przychodziła ci do głowy myśl o porażce. No, ale to już nie moja
wina. Nic na to nie poradzę. Raz spróbowałam się zabić, ale się nie udało i nigdy już nie miałam odwagi spróbować
ponownie… Chcesz oddać światu przysługę ? – spytała.
Nic na to nie odpowiedziałem słuchając, jak ocean cmoka w pale pomostu, czując, jak molo się unosi i opada, myśląc,
że wszystko, co powiedziała, jest prawdą.
Gloria szperała w torebce. Kiedy wyciągnęła rękę, ujrzałem w niej mały pistolet. Nigdy przedtem go nie widziałem,
ale nie byłem zdziwiony. Bynajmniej nie byłem zdziwiony.
- Masz. – Wręczyła mi pistolet.
- Nie chcę. Schowaj go – odparłem. – Chodź, wracamy. Zmarzłem…
- Weź go i wyręcz Pana Boga – powiedziała wciskając mi pistolet do ręki. – Zastrzel mnie. To jedyny sposób uwolnienia
mnie od udręki.
Ma rację – mówiłem sobie w duchu. – To jedyny sposób uwolnienia jej od udręki. Jako mały dzieciak spędzałem zawsze
lato na farmie dziadka w Arkansas. Pewnego dnia stałem obok wędzarni i patrzyłem, jak babka robi ługowe mydło w duży,
żelaznym kotle, gdy wtem przez podwórze nadszedł dziadek, bardzo wzburzony. „Nellie złamała nogę” – zawołał.
Pospieszyliśmy z babką przez przełaz do ogrodu, gdzie dziadek orał. Stara Nellie leżała na ziemi i rżała żałośnie,
jeszcze zaprzężona do pługa. Staliśmy patrząc na nią, po prostu patrząc. Dziadek wrócił ze strzelbą, która służyła mu w
bitwie pod Chickamauga Ridge. „Wdepnęła w norę” – powiedział głaszcząc Nellie po łbie. Babka odwróciła mnie twarzą w
przeciwnym kierunku. Rozpłakałem się. Usłyszałem wystrzał. Jeszcze dziś go słyszę. Podbiegłem i rzuciłem się na ziemię,
by objąć końską szyję. Kochałem tego konia. Nienawidziłem dziadka. Wstałem i podszedłszy do niego zacząłem go okładać
pięściami po nogach. Trochę później tego samego dnia wytłumaczył mi, że on także kochał Nellie, ale musiał ja zastrzelić.
„To był akt największego miłosierdzia – wyjaśnił. – Stała się nieprzydatna. To był jedyny sposób uwolnienia jej od
udręki…”
Trzymałem pistolet w ręce.
- Dobrze – zwróciłem się do Glorii. – Powiedz kiedy.
- Jestem gotowa.
- Gdzie ?
Tutaj. W bok głowy.
Molo podskoczyło, kiedy rozbiła się o nie duża fala.
- Teraz ?
- Teraz.
Strzeliłem.
Pomost znów się poruszył i woda cmoknęła opadając na powrót w łożysko oceanu.
Wyrzuciłem pistolet za poręcz.
Jeden policjant siedział ze mną w tyle samochodu, drugi prowadził. Jechaliśmy z dużą prędkością, na sygnale. Takiego
samego sygnału używali podczas maratonu tanecznego, kiedy chcieli nas obudzić.
- Dlaczego ja zabiłeś ? – spytał policjant siedzący ze mną w tyle.
- Prosiła mnie o to – odparłem.
- Słyszysz, Ben ?
- Ależ z niego usłużny facet ! – powiedział Ben przez ramię.
- Nie miałeś żadnego innego powodu ? – zapytał policjant siedzący przy mnie.
- A czyż nie dobija się koni ? – odrzekłem.