Przez jednych uważana za dzieło wybitne, przez innych za ultra-gniota pokroju 'Barbarelli, królowej galaktyki' Jest to utrzymana w estetyce pop-art adaptacja modnego wówczas komiksu opowiadającego o losach anarchizującego przestępcy, walczącego zarówno z policją i całym rządem, jak i z lokalnymi gangsterami. Diabolik nie bawi się jednak w żadnego Robin Hooda, choć chwilami przypomina jego uwspółcześnioną wersję. Okrada i ośmiesza władze oraz konkurentów dla uciechy własnej i swojej ukochanej wspólniczki. Film jest szaloną mieszanką obrazów o Jamesie Bondzie, tytułów pokroju 'Batman zbawia świat' oraz 'Hydrozagadki'. Ale pozbawiony satyrycznego i parodystycznego charakteru tego ostatniego zakrawa na istne kuriozum. Maksymalnie przejaskrawiony - ocieka kiczem pod przeróżnymi postaciami (z dosadną lubieżnością na czele); zdaje się garściami czerpać z niemal całej popkultury lat 60. Kolejne sceny ilustrowane są znacznie różniącymi się od siebie piosenkami mistrza Morricone (kapitalny surfowy motyw przewodni), co wprowadza chaos, ale do całości pasujący. Najlepsze momenty filmu to te, gdzie reżyser skupia się na samej formie, którą to osiąga czasem imponujące efekty. Gorzej więc z drugą połową 'Diabolika', bo tam na plan pierwszy wchodzi wreszcie fabuła - nie tyle dziecinnie naiwna, co zwyczajnie idiotyczna.