Takie filmy lubię...kiedy czyni je ktoś pokroju Tarantino (nazwisko użyte na zasadzie przypadkowego skojarzenia, albowiem bynajmniej nie zestawiam Dobermana z Mistrza dziełami...zupełnie inne to obrazy są ). Tutaj niestety, film wpada momentami w powagę, przemoc nie budzi śmiechu, a jest podana brutalnie... w innych zaś miejscach wręcz przeciwnie i to na zasadzie najprostszych gagów- jak babcia w banku czy tamże zepsucie broni. Nieudanie zrealizowany pomysł ? Przemoc dla przemocy? Kiepska historia? Nawet nie wiem czy warto nad tym się zastanawiać, bowiem to nie ma znaczenia. Film ogląda się wspaniale i w jakiś sposób zahipnotyzował mnie!
W końcu trudno też mówić o tym dziele w kategoriach: słaby-dobry.
Wiadomo od razu czego oczekiwać i przyjmując takie nastawienie, brutalność tutaj przestaje robić jakiekolwiek wrażenie Kilku elementów może brakuje, jednak nie odczuwam jakiegoś niedosytu kiedy obraz się kończy.

Kino to umowa, zabawa, nie stosowanie dosłowności i biorąc te kryteria za podstawę uważam że Doberman ma coś w sobie. Na pewno uzależnia.
Gdy kiedyś wchodził na ekrany, a ja jeszcze wczytywałam się w recenzje, to co wciąż się w nich przewijało to oskarżanie go o nadmierne nagromadzenie przemocy i sexu. Tego ostatniego doprawdy nie jest wiele, a brutalność? Jeżeli o nią oskarżać, to zestawmy go z Tytusem Andronicusem. Jeden z największych poetów w dziejach świata był znacznie bardziej brutalny i to kilka wieków wcześniej. Nie ma w sobie też więcej okrucieństwa, aniżeli klasyk w postaci choćby Mad Max- a , a do tego podany w formie dużo bardziej lekkiej. Nie poziom przemocy zatem świadczy o „problemie” obrazu. Ona stała się swego rodzaju mitem, funkcjonującym jeżeli się Dobermana nie widziało. Kwestia powstaje natomiast czy cokolwiek on ze sobą niesie. Uważam że niewiele, owszem. Jest standardowy. Mamy kilku przestępców, którzy w jakiś sposób zyskują sympatię, ponieważ ich przeciwnikiem jest gliniarz, którego brutalność kręci. Ta postać nie może budzić chyba innych emocji, aniżeli skrajnie negatywne. Oprawca, na którego upadek czeka się z niecierpliwością. Zagranie typowe. W świecie gdzie dominuje brak jakichkolwiek zasad i gdzie można wybrać stronę konfliktu, po której staniemy, opowiemy się przeciwko stróżom prawa.

Obraz ma wiele zabawnych momentów, sama postać „ księdza” jest co najmniej ciekawa. - nieodparte wrażenie miałam że jest to pewne zironizowanie postaci Julesa z Pulp Fiction. To jednak już luźna refleksja.
Na koniec oczywiście muszę pochwalić głównego bohatera. Pan Cassel idealny do tej roli.