Wiele osób wytyka Smarzowskiemu, że się zaciął. Gra różne utwory ale stosuje te same akordy. Czy reżyser przejął się tym, że utknął w szufladzie czy siedzi w niej i klei historie korzystając ze swoich stałych chwytów?

Od czasu „Róży” to jest jego najlepszy film, moim zdaniem. Akordy gra te same, ale tym razem nie fałszuje.

Wytłumacz mi na czym polega ten brak fałszu? Naprawdę uważasz, że do pokazania czyjegoś cierpienia potrzebny jest jakikolwiek talent? Chyba nie jesteś aż tak głupi?

Tutaj jest pokazane, dlaczego taki człowiek na cierpienie się zgadza i je akceptuje, na początku.

A gdzie mozna juz tego filmu doswiadczyc ,?

Był pokazywany na Festiwalu w Gdyni

To są wizje chorego człowieka. Wszystkie filmy jego autorstwa to chore historyjki.

Przemoc domowa to chora historyjka? Dla ofiary, dla kata, czy dla ciebie?

Pisałem o twórczości tego "reżysera". Nie załapałaś.