Moim zdaniem film zyskałby, gdyby relacje bohaterów zostały na początku poprowadzone spokojniej i z większym wyczuciem. Tutaj wszystko dzieje się zbyt gwałtownie: bohaterka od razu z nim zamieszkuje, a chwilę później widzimy już pierwsze sygnały jego nieodpowiedniego zachowania. W efekcie zamiast stopniowego budowania napięcia i subtelnej przemiany „dobrego chłopaka” w kogoś zupełnie innego, dostajemy chaotyczny ciąg wydarzeń, przez co Grzesiek właściwie od początku jawi się jako ten „zły”. 
Być może reżyser celowo zdecydował się na takie tempo, chcąc mocniej zaakcentować brutalność sytuacji i pokazać, jak nagle i bez ostrzeżenia bohaterka wpada w toksyczną relację. Mimo to mam wrażenie, że zabrakło miejsca na naturalne ukazanie ich początkowej więzi — tak, by widz mógł zrozumieć, dlaczego ona nie dostrzega jego wad oraz żeby widz również uwierzył, że Grzesiek jest początkowo dobrym facetem...
Wychodząc z trudnego, pełnego chłodu domu, mogła tak bardzo pragnąć ciepła i uwagi, że nie dopuszczała do siebie myśli, iż Grzesiek może być kolejnym zagrożeniem. Jej wyparcie jest zrozumiałe, ale sposób przedstawienia ich historii jest zbyt pospieszny, co odbiera tej przemianie emocjonalny ciężar. Zamiast narastającej grozy i stopniowego odsłaniania mrocznej strony partnera, widz otrzymuje obraz, w którym on właściwie od razu jest tym „złym".

.