Pierwszymi ujęciami filmu są obrazy uwiecznione w akwarium. Narrator przedstawia nam zdarzenie do którego doszło w głębokim morzu. Mianowicie rekin pobił się z ośmiornicą.
Nagle film przyrodniczy się kończy i zaczyna fabuła...
Tak w skrócie:
Ekspedycja mająca na celu sfotografowanie fauny z pokładu batyskafu, na głębokości 2 000 stóp, wpada w tarapaty gdy zerwane zostaje połączenie z górą. Batyskaf opada na dno oceanu. Wtedy załoga postanawia wypłynąć w zwykłych kostiumach nurków (Nie przejmują się przy tym dekompresją) i natrafiają na kompleks jaskiń, w którym mieszka od czternastu lat, rozbitek który twierdzi że nie ma z tych jaskiń wyjścia.
Nie będę owijał w słowa, ten film jest głupi, biorąc oczywiście uwagę na nurty jakie panowały w tym okresie kina. Bohaterowie są przekonani że musi być jakieś wyjście z tych jaskiń, ponieważ jest powietrze, o dziwo nikt nie zastanawia się skąd światło pod ziemią.
Doje kobiet i dwóch mężczyzn, pałęta się po jaskiniach aż spotykają lumpa który błąka się po korytarzach od lat. Dziwny jest też fakt, że żadnemu z dwojga męskich bohaterów nie przyszło na myśl że pozostawienie kobiet pod opieką owłosionego typa który od dawna nie podziwiał damskich wdzięków, jest decyzją niezbyt mądrą.