Dla mnie "Elizabethtown" to takie "comfort food" w wersji filmowej. Hołd dla amerykańskich wartości, rodziny, małych miasteczek, choć pokazanych z przymrużeniem oka i i pobłażliwym uśmiechem.
Korporacja jest złem wcielonym, tak jak i pogoń za sukcesem (świetne sceny imprezy firmowej czy rozmowa z Alekiem Baldwinem - majstersztyk kpiny z korporacyjnego kultu sukcesu, "ludzkiego" podejścia do pracowników, itd.). Miłości najlepiej szukać tam, gdzie są nasze korzenie (vide swojska Kirsten Dunst), które to korzenie trzeba pielęgnować i nie odcinać się od nich.
Itd. itp.
Mimo pewnej przewidywalności i sztampy film oceniam wysoko, bo jako komedia płynie sobie lekko, nienachalnie, z dużą domieszką absurdu. Świetne role drugoplanowe (całkiem ładna plejada gwiazd...), amerykańska rodzina z południa USA dziwnie przypomina tą grecką z "Mojego wielkiego greckiego wesela".
Dobrze wypadła Kirsten Dunst, za to Orlando Bloom potwierdził tylko swój casus aktora-drewna (jest zresztą w znakomitym towarzystwie np. Bena Afflecka), który wypadł bardzo nienaturalnie, momentami żal patrzeć na sceny rzekomej spontaniczności czy gwałtownych uczuć.

Warto obejrzeć, ale trzeba mieć świadomość, że nie jest to radosna komedia romantyczna, tylko powolne, momentami dziwacznie ciężkie kino z tzw "uśmiechem przez łzy".