Według mnie argumentacja tej recenzji skupia się w dwóch punktach:

1. Za dużo epatowania męskimi genitaliami
2. Obsadzenie aktora, który nie jest transseksualistą w roli osoby transseksualnej

O ile w pierwszym punkcie coś jest na rzeczy, to drugi w sumie uważam za kuriozum. Od kiedy to tylko aktorzy trans mogą zagrać postaci trans? Tak samo niektórzy twierdzą, że tylko niepełnosprawni aktorzy powinni grać niepełnosprawne postaci. Za chwilę będzie jeszcze wymóg, żeby tylko aktorzy geje mogli grać postacie gejów. Czy to już nie zajdzie za daleko?

W tej całej dyskusji zapomina się chyba na czym polega zawód aktora, który ma wcielić się w postać, zagrać ją, oddać jej cechy, stworzyć ją - a nie po prostu nią być w realnym życiu.

Dlatego, to że aktor nie był osobą transseksualną w prawdziwym życiu uważam za czepialstwo. Bardziej zasadny byłby wymóg jakichś konsultacji reżysera lub scenarzysty z osobami transseksualnym po to, żeby wiarygodnie przedstawić problemy tej grupy społecznej w filmie. Nie byłoby wtedy zarzutu, że tylko perspektywa ludzi cissexualnych jest uwydatniona, a osoby trans są zupełnie pominięte w procesie powstania filmu.

Wydaje mi się, że główną przyczyną ostrej krytyki recenzentki pod adresem "Dziewczyny" jest przeświadczenie, że film utrwala stereotypy na temat osób transseksualnych. Chodzi tu przede wszystkim o nadmierne skupianie się na męskich genitaliach bohaterki, co ma utwierdzać widza w przekonaniu, że "transgenderowe kobiety są mężczyznami".

Przytaczana recenzja (za link do której bardzo autorowi wątku dziękuję) mówi więcej o problemach środowiska osób transseksualnych, zwłaszcza zaś tych tyczących się ich odbioru przez osoby cisseksualne, niż o samym filmie. Niektóre zarzuty autorki są bowiem kuriozalne i świadczą o tym, że oglądała "Dziewczynę" z negatywnym nastawieniem. Twierdzenie, że reżyser nie wyjaśnia widzowi, iż proces zmiany płci "jest maratonem, a nie sprintem", to jeden z dowodów tej złej woli - wątek ten przewija się przecież przez ekran kilkukrotnie, łącznie ze szczegółowym opisem przebiegu samej operacji, dzięki któremu wiemy, że nie da się tutaj pójść na skróty. Innym przykładem jest twierdzenie, że reżyser nie konsultował swojego filmu z osobami transseksualnymi - link podany w recenzji prowadzi nas do wywiadu z Dhontem, gdzie mówi on o prawdziwej "Dziewczynie", której historia zainspirowała go do nakręcenia filmu i która brała udział w tworzeniu scenariusza.

W tym świetle jest dla mnie zastanawiające, że osoby transpłciowe, które nie identyfikują się z bohaterką i nie chcą być postrzegane przez jej pryzmat, jednocześnie odmawiają jej prawa do własnego przeżywania swojej cielesności i seksualności. Jakby istniał jeden model bycia transseksualistą. Fakt, Lara jest obsesyjnie skoncentrowana na swoich genitaliach, zapewne także dlatego, że trudno jej je ukryć pod obcisłym strojem baletnicy. Jednak twierdzić, że film skupia się tylko na tym aspekcie transpłciowości, to jak krytykować "Dziewczynę" za to, że sprowadza balet to niekończących się, wyczerpujących i okaleczających treningów.