Lubię go w takich rolach, a jego oczy, mimika, gra ciała, cała postać wprowadza jakieś szaleństwo, "nieoznaczoność" (ulubiony termin Witkacego) do nawet przewidywalnych perypetii filmu.
{ SPOILERY NASTĄPIĄ PO PONIŻSZYM AKAPICIE}
[ Wczoraj zaraz po obejrzeniu tego filmu popatrzyłem na grę w podobnej roli Nicolasa Cage'a w "Tokarev. zabójca z przeszłości". No piąta woda po kisielu w porównaniu do nerwicy Gibsona. No rozciapany kawał surowego schabowego, zbyt mocno bity, że bez wyrazu - nie rozumiem fenomenu popularności Cage'a, może pokrewieństwo ze znanym reżyserem wyniosło go zbyt wysoko. Widzimy en face zbliżajacego się do drzwi Cage'a (bohaterowi przezeń granemu porwano córkę), jego postać rośnie w kadrze, a ta twarz nie wyraża nic - gdyby grał tu Gibson, rozgrzałby się nam pilot w ręce, regulowalibyśmy ekran, a tu - ciamcia, nie ukraiński Majdan, lecz Ciamajdan. ]

Owszem,był w "Godzinie zemsty" trybut zapłacony komercji, droga na skróty, ale chyba trudno to ominąć - bohater ma dziwną łatwość w wyzwoleniu się z więzów z bagażnika samochodu, rozwala auto z wrogami w miejscu publicznym, a potem nie ma za nim pościgu, o świadkach tego wydarzenia nie ma mowy, potem ucieczka do Kanady też wydaje się formalnością... Ale sztuką jest tak wyreżyserować film i dobrac aktorów (kilka mocnych punktów: G.Henry, niesamowicie wiarygodny szuja, L.Liu jako szurnięta sadomaso, Paymer jako bojaźliwa galareta zdolna do podłości typowej dla słabeuszy , Devane - misyjny bandzior, Bello, prostytutka jakby z wnętrzem dziewicy ) aby "zaczarować" widzów, którzy w tym stanie automatycznie przebaczają nieprawdopodobieństwa lub małe prawdopodobieństwa.
Tym bardziej, że są też dobre pomysły fabularne, nagłe zwroty akcji, ale logiczne w ramach wewnętrznej logiki filmu - np. wątek dzwoniącego telefonu użyty w 2 osobnych scenach, sytuacjach, czy "powrót po papierosy" albo hm, z przeproszeniem, ocalenie co najmniej krocza Portera przez... sprzedajne gliny.