Nie wiem, czy mogę uważać się za konesera kina, ale film zrobił na mnie ogromne wrażenie. Jest to dla mniej jedna z najlepszych i najlepiej opowiedzianych (to różnica) historii o namiętności w związku.

Uważam podobnie. W porównaniu do Transformers to koneserem mogę być, ale ogólnie
to raczej nie :)

Film nieźle kopie, nie da się po obejrzeniu jego przejść od razu do porządku
dziennego.

Denerwują mnie posty w stylu: ambitny film, kino dla znawców, nie dla każdego - jeśli podobał nam się jakiś film, trafił do nas, a jest powszechnie uznawany za klasykę, nie róbmy od razu z siebie znawców i nie zapisujmy się samowolnie do elity :/ Dobry film może trafić nawet do niedoświadczonego widza, który trafił na niego przypadkiem i żadnym koneserem nie jest. A żadnemu innemu koneserowi, jeśli się sami za takiego uważamy, nie możemy przecież zagwarantować, że dany film mu się spodoba tak samo jak nam. Skończmy z tym pozerstwem :/

To tak w ramach wstępu.

Co do filmu, to dla mnie był to obraz o miłości wyniszczającej, bolesnej, pozbawionej wdzięku i pozbawionej dobrego wyjścia z tej matni, której winni byli obaj bohaterowie, o walce Erosa z Tanatosem... Historia na wskroś realistyczna, odpowiadająca naszym czasom i ich problemom egzystencjalnym. Dla mnie 8/10.

czasami da się odczuć, że ludzie z filmwebu uważają się za koneserów, co mnie osobiscie bawi. Sama uważam, że lepiej zeby to inni oceniali, po moich wypowiedziach, czy znam się na czymś czy nie, skoro sama nie jestem tego pewna.
A co do filmu, to mnie też się podobał, między Oskarem a Mimi zatrarła sie granica między miłościa a nienawiścią, albo tak się kochali, że ta miłość była niedozniesienia. Bynajmniej według mnie film bardzo dobry.

Kati: no niestety, kinomani dzielą się na tych mniej lub bardziej wytrawnych, a mniej wytrawnym film może zdecydowanie nie "podejść"

Ja osobiście do koneserów nie należe ale filmy Polańskiego b.lubię. "Bitter moon" należy do moich ulubionych. Ten film znakomicie pokazuje związek pary kochanków, którzy nie potrafią zakonczyc znajomości, przejście od miłości do nienawiści, która kończy się tragicznie. "Gorzkie Gody" to wciagająca opowieśc, podoba mi się odważna rola Emmanuelle Seigner i bardzo dobre widowisko taneczne (kocie ruchy Mimi i świetna muzyka).

Jednak dopatrywanie się tak małego uniwersalizmu w dziele Polańskiego, jest chyba spłaszczeniem jego wizji dzieła Brucknera.

To jest film o miłości. To jest film o miłości romantycznej, która w swej skrajności stopienia się dwóch osób, prowadzi do współuzależnienia. To jest krytyka miłości współuzależnieniowej. Ile waszych miłości kończy się tragicznie? Rozstaniem w boleści. Oczywiście nie tak tragicznie jak w filmie, lecz jeśli chcemy odczytywać to dosłownie, to nie wchodzę w takie dyskusje.

Spójrzcie na ten film jako na krytykę miłości w wizji romantycznej.
Co ciekawe ta dyskusja na zachodzie odbywała się lata temu.
W efekcie odczarownie miłości dobrze jej zrobiło, my w naszym ciemnym ogródu jeszcze mamy wiele do zrobienia ze swą świadomością.

Polecam w ramach doświadamiania się:
Serge Chaumier, "Razem, lecz osobno. O nowej sztuce miłości", Prószyński i S-ka 2007

Pozdrawiam