Najbardziej spektakularną “ofiarą” berlińskich skandali roku 1979 w związku z bojkotem imprezy przez kraje komunistyczne i niejasnych motywacji w werdyktach ówczesnego grona jurorskiego był GOSPODARZ STADNINY Andrása Kovácsa. W czasach “gulaszowego komunizmu” i oświeceniowych rządów Kadara w Budapeszcie Węgry na Berlinale niespecjalnie solidaryzowały się z postawą państw bloku wschodniego i nie wycofały swojej produkcji z festiwalowego konkursu. Ze względu na okoliczności nie miały też żadnych szans na wyróżnienia, choć dla mnie, obok Fassbindera i Herzoga, to właśnie Kovács najbardziej zasłużył na główną nagrodę tego Berlinale. Węgierska kinematografia czasów kulturalnej odwilży lat 70. bezwzględnie rozliczała się nawet z niedawną przeszłością i potrafiła krytycznie patrzeć na współczesność. GOSPODARZ STADNINY to surowe i brutalne spojrzenie na okres stalinowski na Węgrzech, ale pomimo lokalnego kontekstu, tę sytuację można by odnieść do wielu innych krajów znajdujących się wtedy pod sowieckim wpływem. Kovács portretuje bowiem jednostki tragicznie uwikłane w totalitarny system, które mimowolnie stają się najskuteczniejszym narzędziem w budowaniu atmosfery wzajemnej wrogości i nieufności, podsycaniu napięć, nagradzaniu tych z elastycznym kręgosłupem i bezwzględnie lojalnych reżimowi. Krzywdę wyrządzoną GOSPODARZOWI STADNINY odrobinę naprawiło Locarno kilka miesięcy później, gdzie węgierski film otrzymał jedną z nagród.