Przede wszystkim dziękuję, że streściłeś film, którego nie zdołałam obejrzeć do końca, ponieważ bardzo mnie znużył. Jednak nawet Twoja interpretacja niewiele wnosi do mojego odbioru i jak na razie chyba nie chce mi się oglądać go po raz kolejny. Bardzo mnie zastanawia dlaczego w odniesieniu do tego obrazu, wydawałoby się przedstawiającego raczej zwyczajne życie, używasz określeń „wspaniały, zachwycający”. Owszem jest to film na pewno mądry, ale czym zachwyca, nie potrafię pojąć, czyżby sposobem jedzenia jajka przez Folke’a. Być może są to na tyle subtelne sytuacje, że tylko tak wyważony osobnik jak Ty, może dostrzec ich piękno, a co więcej się nimi zachwycić.

Aczkolwiek pewnie nie odezwałabym się w tym temacie, gdyby nie wątek Grace, który mnie sprowokował. Nie zgadzam się z twierdzeniem, że „Grace przychodzi z konkretnym zadaniem”, gdyż dla mnie w przedstawionej społeczności pojawia się ona zupełnie przypadkowo, i próbuje się jakoś w tych nowych dla niej okolicznościach odnaleźć. Folke jest w o tyle łatwiejszej sytuacji, iż pojawia się i działa według ustalonego z góry planu działania, na pierwszy rzut oka niezbyt wymagającego, i ma się z niego jak najlepiej wywiązać. I Twoim zdaniem, to, ze przygląda się biernie swojemu gospodarzowi, świadczy o jego sile? Czy to właśnie nie jest takie wykalkulowane postępowanie wbrew naturze ludzkiej? To początkowe zachowanie dystansu, chłód..
Jak dla mnie to właśnie Grace w swych odruchach chęci niesienia pomocy jest bardzo wiarygodna, i na pewno nie dostrzegam w tych odruchach żadnego masochizmu, a już na pewno nie ma w tym wyrachowania. Według mnie Grace nie narzucała swojej woli, tylko robiła to, co według niej wydawało się słuszne i dobre.

I jeszcze pytanie na koniec odnośnie jednego Twojego zdania. Napisałeś: „"Historie kuchenne" to wspaniały, zachwycający obraz ludzi, którym wydawało się, że muszą być sami, którzy przekonali samych siebie, że inni nie są im potrzebni.” Czy nie chodziło Ci raczej o to, iż przekonali samych siebie, że inni SĄ im potrzebni???

W czym zauważyłem owo piękno? Co wzbudziło mój zachwyt?
Prostota.
Nie ma w tym filmie dydaktyzmu. Nie ma wyjaśniania, wykładania wszystkiego na wierzch. Tu wszystko odkrywane jest przez widza w milczeniu, w prostych gestach, w spojrzeniu, jednym słowiem, jednym kroku czasem. Nawet owo jedzenie jajka, niby nic specjalnego, a przecież właśnie poprzez skupienie się na tej zwyczajności nabiera znaczenia, staje się czymś niezwykłym, wyjątkowym.

Zacytowa zdanie brzmi tak, jak chciałem, żeby zabrzmiało. W tym filmie przecież żaden z bohaterów głównych nie jest samotny z przypadku. To ich droga życia. Ich samotność, pustelniczy tryb życia wręcz, był świadomym wyborem, na który zgodzili się, którego konsekwencje przyjęli uznając, że jest to dla nich najlepsze. Dopiero wzajemna interakcja pokazała im, że są w nich potrzeby, które zagłuszone wciąż istnieją, że nie muszą być samotni, że nie muszą być ze swej samotności w pełni zadowoleni.

Co do Grace, to na ten temast swego czasu prowadziłem dość zaciętą dyskusję z Klit u mnie na blogu w temacie "Potwory i spółka...". Widzisz, według mnie przypadkiem to może rzeczywiście padło na Dogville, to mogła być równie dobrze inna zapadła dziura, jednak dziura to musiała być. Według mnie Grace potrzebowała takiego miejsca, prostych ludzi, by udowodnić ojcu, że ludzie są dobrzy z natury, nieważne jak wielką z siebie Grace zrobi ofiarę. Grace wchodzi do społeczności i zaburza jej funkcjonowanie. Jednak nie jest bierna (choć taką przed wszystkimi udaje), od początku realizuje swój plan, coraz mocniej i mocniej ingerując w społeczność. Nie czekała aż system się do niej przyzwyczai. On, choć w sposób bardzo zawoalowany, wymuszała na systemie przyjęcie określonej postawy. Kiedy okazało się, że ojciec rację miał, ona ludzi ze swego eksperymentu zniszczyła. Tymczasem Folke, jak prawdziwy wyznawca Tao, nie opiera się, idzie z prąde, a ten niesie go w tereny zupełnie nieznane, tereny, na które Grace próbowała się dostać.