Wiele osób krytykuje tę scenę w filmie, niektórzy twierdzą nawet, że czegoś takiego nie było w
książce. Dla wszystkich wątpiących:

"Tam właśnie, pod osłoną nawisu skalnego, zatrzymali się na noc. Bilbo leżał pod kocem,
dygocąc od stóp do głów. Kiedy wyjrzał w rozświetloną błyskawicami noc, odkrył, że po drugiej
stronie przepaści ze swoich kryjówek wyszli kamienni olbrzymi i dla zabawy przerzucali się
głazami, po czym ciskali je w dół, w mrok, a skalne odłamy uderzały o drzewa, bądź też z
donośnym hukiem roztrzaskiwały się na kawałki. Potem nadszedł deszcz i zaczął dąć wiatr,
który miotał kroplami i gradem na wszystkie strony tak, że nawis skalny zupełnie przestał ich
chronić. Wkrótce przemokli do suchej nitki. Kuce stały obok ze zwieszonymi głowami i
obwisłymi ogonami; kilka z nich zaczęło rżeć cicho ze strachu. Słyszeli olbrzymów, dyszących i
wrzeszczących wniebogłosy.
-To na nic - uznał Thorin - Jeśli nawet wiatr nas nie zdmuchnie albo deszcz nie utopi, jeżeli
unikniemy uderzenia pioruna, to w końcu któryś z tych gigantów chwyci nas i dla zabawy ciśnie
prosto w niebo."

J.R.R. Tolkien - Hobbit, wydawnictwo Amber, przekład Paulina Braiter.

Jest to jedna z przygód Bilba i krasnoludów. O ile w książce jest krótko opisana, to w filmie ma
większy sens bo poprzez znakomite zilustrowanie tej walki mamy więcej dramaturgii. Jedna z
lepszych scen w filmie dla mnie.