Wciągnął mnie, zahipnotyzował. Długo by pisać, dlaczego. Po pierwsze klimat. W filmie prawie nic się nie dzieje, a klimat taki, że siekierę można w powietrzu zawiesić. Mrok, przytłoczenie, klaustrofobia życia samemu w wielkim, pustym, trzeszczącym domu na odludziu. Fakt, że starsza pani żyje "we własnym świecie" tylko to uczucie samotności pogłębia. Piękne, plastyczne zdjęcia, rewelacyjna Ruth Wilson, stukający za oknem deszcz i ta pustka, w której byle trzask czy stukniecie, brzmi, jak by ktoś chodził po domu. Scena ostatniego tchu bohaterki, mistrzowska. Ruth WIlson w ogóle w tym filmie tyle przekazuje mimiką, że mogłaby nawet nic nie mówić. To jeden z najbardziej interesujących filmów, jakie widzieli w ostatnich latach. Bardzo artystyczny. Pewnie nie zachwyci widzó oczekujących typowego rozrywkowego horrory, ale myślę, że zadowoli miłośników sztuki filmowej jako takiej.