Satyajit Ray zabiera nas w czarno-białą podróż pociągiem z Kalkuty do Delhi.
Podróż trwa 24 h i poznajemy wielu pasażerów, wśród nich tytułowego idola, bożyszcza tłumów - Arindam Mukherjee, aktor wybiera się odebrać nagrodę za osiągnięcia filmowe. Niezwykłe studium psychologiczne postaci, najbardziej interesujący wydaje się aktor , z racji popularności, reżyser budując fabułę uczynił mistrzami również drugi plan postaci. Aktor pod wpływem chwili, refleksji i alkoholu obnaża duszę i nawet momentami odnosimy wrażenie, że ten ekshibicjonizm jest zamierzony. Postać dziennikarki Aditi, to doskonałe przeciwieństwo aktora, niezależna, młoda kobieta, wyważona, świadoma swych zalet i wad i jak na tamte czasy niemal "wyzwolona" płeć, tradycyjność podkreśla strój, okulary dodają jej powagi.
Zrzucenie maski gwiazdora i wylanie na nas "fekaliów" swych postępków, droga na szczyt okupiona została ofiarami, wielu musiał poświęcić, zdradzić i wyeliminować aby szczyt zdobyć. Wokół nas trwa podróż, "idol" w centrum zainteresowania, każdy szuka sposobności zyskania sposobności pogrzania się w tym "słońcu"...ludzie chętnie poświęcą żonę lub kogoś bliskiego dla celu, wszyscy jada na tym samym wózku. Toczą się szczątkowe rozmowy, filozofia, spirytyzm, sława, wiara i Bóg, i droga do mamony....surrealistyczne sny aktora o górze pieniędzy czy wychylaniu się z pociągu z poszukiwaniem klucza.
Ostojami racjonalizmu w tej podróży donikąd jest dziennikarka Aditi i konduktor, który dopasowuje się do potrzeb pasażerów, zachowując dyskrecję i nie dziwiąc się dziwnym potrzebom i zachowaniom.
Wywiad zakończy się słowami dziennikarki..."zachowam go w pamięci".
Bardzo dobry film, Świetne aktorstwo duet aktor-dziennikarka, podróż w czasie, rozmowy, wachlarz emocji i koloryt szarości oddaje mierność i małostkowość, żałosność tych, którzy uważają się za wybrańców "Olimpu".