Zacznę od tego, że długo się zbierałem do tego filmu, unikając forumowych opinii i ekspertów. Podszedłem do filmu z pustą, ale nie naiwną głową. Wiedziałem, że czasu nie da się oszukać i główni aktorzy to grupa 75+. O ile reżyser może mieć nawet i 90, tu chciałbym pozdrowić Clinta i być w formie jak Hamilton na Silverstone, to aktor powinien dobierać swoje kolejne role, przyjmując swoje ograniczenia pojawiające się z wiekiem, inaczej wyjdzie sztucznie i śmiesznie. Funny, funny how?
Ano śmiesznie tak:
1. anemiczne bicie sklepikarza przez de Niro to już klasyk tego filmu
2. Pacino grający film dwoma minami
3. Pesci bardzo stonowany - mógłby się położyć do trumny i nie straciłby z werwy.
4. no i te oczy Franka....
Czy mam do nich żal?
NIE! Wiem, że chcieli się pożegnać z kinem gangsterskim, na którym zbudowali swoją karierę, niezapomniane role. Czy jednak przy swojej pozycji nie mogli wpłynąć na pojedyncze sceny: sklepikarza mógł bić w środku i "tylko" wyrzucić go przez okno. Hoffa mógł mniej krzyczeć (choć w rzeczywistości to był taki raptus).
Mogli pobawić się konwencją filmu i stworzyć coś na miarę Expendables - wiadomo że nie miałoby to ciężaru gatunkowego, ale przynajmniej machając jak w Famiiadzie do widza, puściliby także oko i sygnał, że to tylko dla zabawy.
Żal można mieć do Scorsese, który jako reżyser nie powinien tracić ostrości i wyczuć, gdzie film straci powagę i wpadnie w śmieszność, ale przede wszystkim żal można zaadresować do upływającego czasu, który pokazuje Zmierzch Tytanów.