Po zakończeniu filmu zaczęłam klaskać. Myślę, że idealnie dopełnia pierwszą część, a tym samym zamyka historię Arthura Flecka. Zakończenia się nie spodziewałam, ale jak tylko wydarzyło się, co się wydarzyło, wszystko nabrało sensu na nowo.
Myślę, że to nie był jednak w pełni musical, bo piosenki służyły głównie charakteryzacji głównej postaci (były powtórzeniem jego urojeń z pierwszego filmu), a nie opowiedzeniu historii. Najbardziej chyba podoba mi się to, że ten film był małą grą w kotka i myszkę, dla widzów, którzy chcieli wiedzieć, kim jest Arthur. I okazało się, że jest to pokrzywdzony i średnio inteligentny człowiek, który nie mógł uzyskać pomocy od nikogo i ostatecznie skazał się na potępienie.

Chciałabym wiedzieć, czemu tak wielu z Was nie lubi tego filmu? Na ten moment wiem, że wśród powodów jest to, że nie jest to historia "prawdziwego" Jokera, ani "prawdziwej" Harley (moim zdaniem to nie jest Harley), autorzy za bardzo oddalili się od pierwowzoru oraz to, że piosenki były nudne.

Czy ktoś też się śmiał przez połowę filmu? Łezkę też uroniłam. Było wspaniale.