Mam wrażenie, że ludzie oglądają ten film jakby nie wiedzieli o czym on jest.
Dla mnie jest on o zaburzeniu psychicznym.
Harley reprezentuje widzów, którym film się nie podoba, którzy zakochali się w idolu jakim był joker, którego zobaczyli w pierwszej części filmu. Ludzie nie dostali jokera z pierwszej części filmu i opuszczają go tak jak ona pod koniec procesu.
Wydaje mi się że ludzie odbierają cały film jako jedna spójną opowieść i tylko część muzyczna za to co się dzieje we wnętrzu bohatera i uważam, że to jest błąd. Tak jak w pierwszej części Arthur posiadał związek z sąsiadka tylko w jego głowie tak i tutaj uważam że mogło być z Harley, którą zobaczył na początku filmu. Na pewno nie uprawiał z nią seksu przy oknie w czasie pobytu w izolatce.
W czasie filmu ja widzę to co w pierwszej części czyli powolne przejmowanie kontroli jokera nad Arthurem.
Jak odstawisz leki to nie ma nagle bum stan psychiczny pogarsza się z czasem.
Kiedy na sali sądowej jego adwokatka przesłuchuje sąsiadkę Arthura i on konfrontuje się z rzeczami, z którymi nie potrafi wtedy mamy moment że joker wkracza do akcji co wszyscy zauważają. Następnego dnia gdy zeznaje jego kolega z pracy pod koniec zeznania joker usuwa się w cień i Arthur powraca. Jednak gdy zostaje on skazany wtedy jest bum i to nie dosłowne sala sądowa nie wybuchła to było jego wnętrze "joker" na zewnątrz budynku to symbol jego wewnętrznego jokera, który mu mówi żeby nie wstawał i się ukrył, że będzie bezpieczny bo joker, którego stworzył to jego mechanizm obronny. I tak widzimy jak Arthur siedzi w swoim wnętrzu nie wiemy już co się stało w świecie zewnętrznym po skazaniu go na śmierć. Bo Arthur jest bezpieczny schowany jakby beztrosko oglądał kreskówki w więzieniu. I nawet kiedy "ktoś wzywa go na widzenie" czyli chce skontaktować się z tą częścią osobowości nie jest to możliwe bo jak w tym żarcie psychopata go zabija. (Przejął kontrolę)

+ To gdy na przemowie końcowej Arthur wyznaje że chciał tu wyjść jako joker, ale jest tylko Arthur moim zdaniem właśnie udowadnia to, że on tego nie kontroluje i nie potrafi taki być na zawołanie a osoby na sali sądowej i osoby na sali kinowej odebrali to jako dowód że jokera nie ma.

Morał jaki wynoszę z tego filmu: kiedy masz zaburzenia psychiczne i próbujesz się dopasować do społeczeństwa, poczuć się bezpiecznie uciekasz w mechanizmy obronne, które często sprawiają paradoksalnie że tylko jest gorzej. Trzeba mierzyć się ze swoim cieniem i go akceptować tak samo jak swoją jasna stronę.