Film jak marzenie! I to nie tylko z powodu genialnej gry Zbigniewa Cybulskiego, który po prostu był w świetnej formie.

Przyznam się szczerze, że kiedyś wolałem, żeby wyreżyserował ten obraz J. Kawalerowicz, ale teraz wiem już na pewno, że Ścibor-Rylski dał z siebie wszystko i zrobił film, który jest zamkniętą całością. Być może dlatego, że sam napisał niezły scenariusz? Teraz wiem, że nikt inny nie zrobiłby tego filmu lepiej; być może inaczej, ale nie lepiej.

Fabuła zdecydowanie inna niż w podobnych PRL-owskich filmach - mówiąc umownie - o sporcie. Wreszcie mamy na pierwszym planie pechowca, przegranego, zamkniętego w sobie i mocno zalanego trenera, który znalazł się na zakręcie życia i kariery. Przypadek sprawia, że odżywa, że znowu widzi cel, że walczy, że jest nakręcony i chce sukcesu.

A to wszystko dzięki urokliwej (jak zawsze) Joannie Szczerbiec. Grana przez nią bohaterka okazuje się mieć talent do skoków do wody, który wyłowił (dosłownie z basenu) właśnie Z. Cybulski, a właściwie grany przez niego trener Jańczak. Cóż, w filmie gra też czarująca Teresa Szmigielówna (zazdrość w jej wydaniu jest cicha, ale bardzo widoczna) i Tadeusz Schmidt (aktorstwo bez zarzutu). W zasadzie mogę się przyczepić tylko do gry Zygmunta Kęstowicza. Kreowany przez niego dziennikarz jest jakiś nienaturalny, sztuczny... Przy grze Cybulskiego, który był wówczas w śietnej formie, szkolna gra Kęstowicza wypadła fatalnie.

"Jutro Meksyk" jest filmem godnym największego uznania. Z czystym sumeiniem można go polecić wszystkim miłośnikom polskiego kina. Ech, dzisiaj już chyba nikt by czegoś takiego nie zrobił. Ci ludzie, ten klimat (choć z PRL-u) jest nie do powtórzenia...