Trochę się dziwie, ze w Twoim zestawieniu zabrakło chociażby chiCago robiego marshalla i Moulin Rouge Baza Luhrmana (oba mialy po pare nominacji i statuetek) [spoza 'elity' warto jeszcze wspomnieć o Tańcząc w ciemnościach von Triera, Miasteczku South Park, Hair i Jesus Christ Superstar]. Z drugiej strony są to dwa obecnie najpopularniejsze musicale wiec, po co pisać o czymś, co każdy miał (ma - DVD, VHS) szanse zobaczyć w każdej chwili. W Twoim zestawieniu znalazły się niewątpliwie filmy znane (oscarem nagradzane) i uważane za klasykę musicalu. Jednak wiele z nich nie wytrzymuje siły czasu i dzisiaj ciężko się je ogląda np. Amerykanina w paryżu, Gigi czy Mary Poppins. Nie wiem czy to wina przedstawionych w nich bardzo naiwnych fabułek bedących tylko pretekstem dla śpiewania i stepowania w mysl hasla 'sztuka dla sztuki' bez ambicji na coś wiecej. A poprostu odzywa się moja cząstka Polaka-Ponuraka, ktory nie potrafi tak do końca wczuć się w coś tak sztucznego i infantylnego, a na dodatek nakreconego zimnym okiem kamery. Cabaret (dzisiaj) można umieścić gdzieś pośrodku - klimat dekadencji i Wielkiego kryzysu lat 30. oraz nadciągające, zaklete w piosence, "zagarnięcie jutra" przez nazistowskich ideowców w konfrontacji z tytułowym miejscem, "gdzie nie ma problemów" sprawia, że Cabaret zachęca jednak do refleksji bardziej niz finalna 15 min sekwencja pokazów akrobatyczno-taneczno-wokalnyc h Gene'a Kelly. Jednak po chiCago - jednym z najlepszych musicali jakie dane mi bylo zobaczyc do tej pory - wiele klasyków, w tym Cabaret, musi niestety, usunąć się w cień, bo nie spełnia wymagań dzisiejszych teledyskowych pokoleń oczekujących szybkiego montażu i pasji w samym kierowaniu kamerą. chiCago - o dziwo! - jest jeszcze tym filmem, który stare standardy z dużym powodzeniem dopasował do nowoczesnych oczekiwań. Można, wiec rzec - idealne podsumowanie...