Dwoje ludzi. Dwa różne światy. On jest samotnikiem i pasterzem reniferów. Jego domem są pokryte śniegiem góry i tajga. Zależy tylko od siebie, ponieważ jego życie jest absolutną wolnością. Ona mieszka w Rzymie, prawie cały swój czas poświęca pracy i wyjeżdża jedynie na krótkie urlopy. Ich światy są tak różne, że wydaje się, że nie ma nic, co mogłoby je łączyć. Ale oboje wiedzą, jak szybko zmienia się życie.

Po dwóch latach od premiery obsypanego nagrodami dokumentu "Północny wiatr bywa ciepłym" Aleksiej Gołowkow powrócił do swego bohatera - żyjącego w sercu jakuckiej tajgi Aleksandra Koliesowa. Gdy po ukończeniu dziesięcioletniej szkoły podstawowej i dwóch latach służby wojskowej Sasza zdecydował się żyć jak jego hodujący renifery przodkowie, można było zastanawiać się, jak długo wytrwa w samotności w skutym mrozem arktycznym lesie. Od tamtej chwili minęło... ćwierć wieku. W tym czasie filozoficznie nastawiony do życia i świata mężczyzna ani razu nie widział miasta, a innych ludzi spotyka jedynie raz w roku, gdy przy okazji święta Ewenów przyjeżdża do osady po zakupy. A jednak nie wyzbył się dawnych marzeń o podróżach w najdalsze zakątki globu, tyle że teraz realizuje je za niego córka. "Kiedy śnieg topnieje" ma więc drugiego, równorzędnego bohatera, a raczej bohaterkę - młodą kobietę, która wybrała zupełnie inną drogę życiową niż ojciec. Mieszka tysiące kilometrów od niego, próbuje ułożyć sobie życie w zupełnie innej rzeczywistości, a jednak w głębi serca i umysłu okazuje się być taką samą koczowniczką jak on. Rozgrywający się na dwóch płaszczyznach geograficznych film Gołowkowa to piękna poetycka metafora losu i przeznaczenia, od którego tak naprawdę nie da się uciec, nawet na drugą półkulę. To również nostalgiczna opowieść o najtrwalszych więziach rodzinnych i uczuciu, które jest tym silniejsze, im większa odległość dzieląca bliskich sobie ludzi.