Można by powiedzieć, że to kolejna monumentalna opowieść o dorastaniu i pokonywaniu swoich własnych demonów. Jasne, widzieliśmy takich opowieści tysiące. Ale w tej jednej Naoko robi to niezwykle kreatywnie, powoli prowadząc widza wgłąb psychiki głównego bohatera. Stosując kreatywne, choć na pierwszy rzut oka, dziwne zabiegi reżyserskie (X na twarzach bohaterów), pozwala nam poczuć co czuje główny bohater. Przez pół seansu bałem się, że opowieść popadnie w schematy znane nam z typowych romansideł, zwłaszcza w wykonaniu anime, jednak pod koniec film strzelił mi w nos rozwiązaniem, które pozostawił pole do popisu mojej własnej wyobraźni. Reżyser spełnia też swoje zadanie budując charaktery postaci. Nie zawsze się z nimi zgadzamy, ale wiemy z czego one wynikają. Kiedy mam kogoś uznać za miłą osobę - robimy to. Ktoś ma nam sprawiać złość - proszę bardzo.
Animacja też robi swoje. Choć kreska i kolory sprawiają wrażenie opowieści lekkiej i komediowej, tak świetnie kontrastuje to z melancholijnym klimatem całej opowieści. Jest pewna sekwencja, w której reżyser pozwolił sobie na usunięcie na dalszy plan bohaterów, a miast tego pobawić się w pokaz plenerów. To najbardziej udowadnia, że czuł się swobodnie w swoim dziele. Nie uświadczymy tu typowo mangowskiego humoru, wszystko jest zrobione naturalnie i bardzo dobrze.
Łzy na koniec nie uroniłem, choć cisnęła się do oczu. Bo film wzrusza, przestrzega i zachwyca niczym najlepsze animacje Miyazakiego, nawet jeśli porusza kwestie dość spowszedniałe (co nie znaczy, że nieważne!) i operuje na bohaterach zarysowanych nie jedną krechą, a kilkoma i to w różnych kolorach.