Przejrzałam trochę tematów i nie widzę, żeby ktoś o tym pisał, ale jak dla mnie cała bajka to jedna wielka alegoria uzależnienia. Najpierw szara rzeczywistość, która prowadzi do eksperymentowania z czymś tajemniczym, wejście do barwnego świata, gdzie wszystko jest piękniejsze, ale z czasem okazuje się, ze nie można sobie tam tak wchodzić i wychodzić kiedy się chce, a piękny świat zaczyna się sypać, zaciera sie granica między światami, nadchodzi świadomość niebezpieczeństwa i konieczność podjęcia decyzji o porzuceniu „barwnej krainy” i powrocie do zwykłego życia, tylko ze okazuje się, że świat już nie jest taki sam, bo relacje z bliskimi zostały zniszczone przez nałóg, więc powrót do tej rzeczywistości wymaga zmierzenia się ze swoją przeszłością (np. w terapii, 12 kroków itp., a w filmie powrót do świata za drzwiami po rodziców i oczy dzieci), a trudy konfrontacji z tym dają pokusę nawrotu (łapska „drugiej matki” próbujące ją schwytać), ale mając wsparcie (kot, chłopak) i determinację da się zawalczyć o siebie i odzyskać swoje życie, a nawet uczynić je lepszym. Ostatnią scenę z babcia chłopca interpretuję tak, że dla tej babci rozmowa z kimś, kto przeszedł to samo, co jej siostra, ale udało mu się z tym wygrać, może pomóc zrozumieć siostrę i dać pewnego rodzaju domknięcie.