"Księżniczka Mononoke" wywarła na mnie ogromne wrażenie, kiedy oglądałem ją po raz pierwszy. To film jakoby ekologiczny, a magia w nim jest bardzo organiczna. Poza cudownymi tłami, płynną i realistyczną animacją ludzi i zwierząt oraz mistyczną intrygą najbardziej zapadł mi w pamięć praktyczny brak czarnych charakterów! Bo czy panią Eboshi można nazwać złą, kiedy wykupuje prostytutki z burdelów, pomaga i daje schronienie trędowatym, dba żeby jej ludzie nie chodzili głodni? A czy bogów lasu można nazwać złymi dlatego, że nienawidzą tego czego nie rozumieją i bronią się przed zmianami równoważnymi z ich wymarciem?
Źródłem konfliktu w tym filmie jest brak zrozumienia i nici wspólnego dialogu. Starcie cywilizacji z naturą nie musiało wcale być aż tak krwawe i niszczące. To ludzka natura, zarówno niektórych bogów jak i samych ludzi doprowadziła do takiego końca.
Ponad to, w moim przekonaniu, film ten nie ma happy endu. Zgoda, Duch Lasu zostaje uratowany, przyroda się odradza, ludzie przetrwali atak, ale główni bohaterowie, San i Ashitaka, nie mogą być razem. Łączące ich uczucie nie jest w stanie pokonać uprzedzeń. Stoczyli bitwę o swe dusze, i chociaż ją wygrali to nagrody zostają pozbawieni.