Zastanawiam się dlaczego tak się dzieje, że o filmach, które rzeczywiście przejawiają
jakąś wartość, mało kiedy się słyszy. Trzeba głębiej pogrzebać, bardziej się
potrudzić, aby do nich się dokopać. Jeżeli są o nich jakieś ''publiczne'' wzmianki, to
najczęściej umieszcza się je na marginesie. Główne strony przeznaczone są dla
potężnych produkcji, najczęściej naszpikowanych gwiazdami, które są
nafaszerowane efektami i 3D.
''Lepsze życie'', jest właśnie takim małym ukrytym ''skarbem''. Oczywiście sama
ojcowska miłość, jaką ukazuje film, przecież nie jest niczym nadzwyczajnym i nowym,
ale sposób jej przedstawienia, solidność i autentyczność, jaką tu dostajemy, mogą
się podobać. Dlatego też, lubiący sięgnąć po inne kino, niż tylko ''odmóżdżające'',
powinni docenić przynajmniej dobrą oceną, starania wszystkich tych, którzy się do
tego dramatu przyczynili.
Oczywiście relacje między ojcem, a synem są ''źródłowe'', ale znaleźć tu też można
utraconą tożsamość, walkę z przeciwnościami losu oraz odzyskiwanie godności. Tak
więc chyba nie tylko o samą miłość twórcom chodziło. Przynajmniej ja to w ten
sposób interpretuje.
Dużym plusem jest także bardzo naturalna gra aktorów, którzy nie należą do znanych.
Po prostu patrzy się na to ciekawie, bo fabuła jest sprawna i sensowna.
Jeszcze dodam coś o nieprzewidywalności, bo poza finałem, który jednak
przewidziałem, inne rzeczy, działy się nie po mojej myśli, a to także powód do
zadowolenia.
Wszystko to ubrane jest w lekką i subtelną ścieżkę dźwiękową, podsycone niezłym
obrazem.
''Lepsze życie'' to kawałek dobrego kina, momentami wzruszającego, wbrew
pozorom, kompletnie nieprzynudzającego. Ode mnie dostaje murowane 7/10, bo
Weitz zrobił coś dla mnie, i chyba dla kilku innych osób również, co obowiązkowo
trzeba docenić, no i polecić lubiącym przyzwoity dramat.