Nie przedstawia wcale Rachmaninowa takim, jakim był. Przez większość filmu jest on zamkniętym w sobie, niezbyt zaradnym i wiecznie smutnym człowiekiem, co oczywiście nie jest ani trochę prawdą. Wiadomo bowiem(z wywiadów, artykułów osobistych wspomnień Rachmaninowa i jego bliskich), że był człowiekiem niezwykle uroczym i z bardzo wielkim poczuciem humoru, zwłaszcza w znanym i lubianym towarzystwie. Również te romanse przedstawiane w filmie nie są raczej prawdą, a tutaj są właściwie podstawą tego filmu.
Rozbawiła mnie trochę scena leczenia hipnozą Rachmaninowa przez dr. Nikołaja Dala(machał Rachmaninowi przed oczami wahadełkiem, a autosugestia wcale na tym nie polega). Pierwsza scena, jak Rachmaninow gra swój genialny II koncert fortepianowy jest trochę jakby zerżnięta z filmu "Shine", ale to taka drobna uwaga.
Bardzo dobrze przedstawiona była premiera I Symfonii Rachmaninowa, a właściwie jej porażka z winy dyrygenta. Nawiasem mówiąc, radzę posłuchać sobie I Symfonii, bo jest ona genialna i bardzo szkoda, że z powodu pijaka zarówno symfonię jak i Rachmaninowa dopadła klęska:(
Ogólnie film się całkiem przyjemnie ogląda, ale za niezgodność z biografią kompozytora musiałem trochę od oceny odjąć. Kiedy ktoś wreszcie nakręci świetny film o Rachmaninowie?
Sergiusz na to zasłużył:) I na wiele więcej...