Główny bohater chciał wydłubać sobie oczy, aby być bardziej dopasowanym do ślepej bohaterki. Wszelakie relacje opierają się na dopasowaniu jakiejś cechy.

Jest to raczej alegoria radykalnego wyrzeczenia poniesionego po to, by dostosować się do pewnej kulturowo zakorzenionej wizji związku (w filmie cechą konstytuującą związek jest posiadanie przez partnerów jakiejś wspólnej cechy, w dosłownym sensie możemy tu podstawić cokolwiek, co wymaga przez nas poniesienia poświęceń i dokonania samoograniczeń dla dostosowania się, nawet nie z obiektywnej potrzeby, a po to, by nasz związek był społecznie aprobowalny). Nawet wymknięcie się z dwoistej kulturowej presji pchającej ludzi ku związkom zawieranym z rozsądku lub - również już obwarowanemu pewnymi obostrzeniami - życiu singla nie uwalnia nas w pełni od więzienia społecznych oczekiwań, bo nawet związek z prawdziwej miłości będzie nimi obarczony.