Dlaczego bez treści? Chcieli eksmitować główną bohaterkę, bo ta nie miała pieniędzy na spłatę pożyczki, więc poszła pracować do nocnego klubu, prowadzonego przez psychicznego gościa. W tym samym czasie jej syn dla zarobku rozbierał stare domy z miedzi, czym naraził się innemu psycholowi. A wszystko to skończyło się tak, jak widzieliśmy? A że historia nie jest zbyt dynamiczna, to już zupełnie inna sprawa.

Wiesz, jestem pewna, że dreszczowcowi o kulce toczącej się ruchem wahadłowym po stole można by nadać dramatycznego tonu, i zaaplikowawszy kilka zabiegów estetycznych, co bardziej entuzjastyczni doszukaliby się w nim zarówno fabuły (no przecież się toczy), jak i przyjemności wizualnych (neurastenicznych okrzyków chociażby), ale przemawiam teraz do Twojego zdrowego rozsądku, nie można dawać się tak tanio manipulować, jeśli takie obrazy będą zdobywały wysokie recenzje, to będzie jak niezmącony dreszcz sadyzmu wobec dobrego kina. Ja mam szaloną ambicję, żeby tej wartości szukać nie tyle w ordynarności, co w jego przekazie.

Z toczenia się kulki po stole musiałoby coś wynikać, chyba że twórcy postawiliby tylko i wyłącznie na efekty, co już się w kinie zdarzało i filmy takie nie były wcale źle odbierane.

Ja nie poczułem się zmanipulowany. Oglądając ten film momentami czułem co prawda niechęć i znudzenie, ale obejrzawszy go do końca stwierdziłem, że nie jest on całkowicie bezwartościowy. Gosling nie porusza w nim żadnego nowego problemu, nie jest zbyt oryginalny jeżeli chodzi o fabułę. Ale jak widać, nie brał się za nie wiadomo jaki temat, zależało mu na pokazaniu bardzo prostej historii i przeszarżował jedynie z chęcią nadania jej zbyt artystycznej formy, na wzór filmów swoich kolegów po fachu. Ważne, że z produkcji tej płynie jednak jakaś nauka, a dobry montaż, zdjęcia i muzyka pozwalają dotrwać widzowi do końca seansu. Oczywiście, że mocno pochlebne recenzje i wysokie noty należą się filmom dużo lepszym, bardziej przemyślanym i dopracowanym, ale nie ma co krytykować zbyt srogo obrazów, które na taką krytykę też nie zasługują, tym bardziej, gdy są czyimś debiutem.

Masz rację, jest taka grupa surrealistycznych (zazwyczaj krótkometrażowych) filmów, gdzie nadawanie skali ocen czystej fabule byłoby nieeleganckie, ale to coś zupełnie innego. Taki obraz jest mocno emocjonalny, ma na celu zaszokowanie odbiorcy, w najgorszym wypadku przynajmniej wzbudzenie w nim ciekawości, więc pokazujemy rzeczy, których nikt wcześniej nie pokazywał, albo robimy to w sposób, w jaki nikt przed nami nikt nie zrobił.

Ale to nie ten przypadek, Lost River to nie Pies Andaluzyjski, on aspirował do roli pełnometrażowego thrilleru - fantasy, a to niestety ma swoje konsekwencje. Ta, jeśli nalegasz, "fabuła" wystarczyłaby na dobre 10min wstępu, nadając rytm akcji właściwej (gdyby takowa występowała). A tymczasem półtorej godziny, krok w bok - krok w tył i ukoronowanie ignorancji - zakończenie, którego po miesiącu od seansu już nie pamiętam.(Prawdę mówiąc, cały scenariusz zapewnił mi przyjemną niepamięć zdarzeń).

I debiut może być wybitny, a ten bez wymówek nawet sam się nie obroni. Nie ma nic gorszego niż zawiedzione oczekiwania i dlatego oceniłam ten film tak nisko.. bo miał duży potencjał, z którego nic nie zostało.

Jedno mnie tylko zastanawia, jaka nauka według Ciebie wypływa z tej produkcji?

Jak to jaka nauka? Film pokazuje, że trzeba być silnym i się nie poddawać, a gdy nadarzy się okazja, wziąć sprawy w swoje ręce i wyrwać chwasta.

W czym "Pies Andaluzyjski" jest lepszy od "Lost River"? W tym, że ma plakietkę filmu surrealistycznego? Wszystko by się zgadzało, gdyby nie to, że w tym drugim fabuła jednak występuje, tyle że Ciebie po prostu ona nie satysfakcjonuje w wystarczającym stopniu. Masz prawo czuć się oszukana, ale nie pisz, że film nie ma fabuły tylko dlatego, że sama oczekiwałaś czegoś więcej. Wierz mi, że są ludzie, którzy będą pamiętać jego końcówkę dłużej niż miesiąc po jego obejrzeniu, a to o czymś świadczy.