No i Brytole znowu przypominają Jankesom jak się kiedyś robiło porządną sensację. Nie jest to produkcja bez wad, ale w czasach gdy „męskie” kino krojone jest pod dwunastolatków, fabuły kastruje się ze wszelkich kontrowersyjnych materiałów, przemoc jest na poziomie Power Rangers, a o usłyszeniu więcej jak jednego mocniejszego przekleństwa można pomarzyć, tytuły takie jak „The Sweeney” należy przyjmować z otwartymi ramionami.

Nick Love (reżyser niezłego „Football Factory”) sięgnął po brytyjski serial z lat 70. słynący ponoć z dużej dawki przemocy oraz maczyzmu i zaadaptował do potrzeb współczesnego kina, lekko się przy tym zagapiając na amerykańska sensację z lat 90. (jest nawet scena praktycznie zżynająca z fenomenalnej strzelaniny po napadzie na bank z „Gorączki”). Bohaterowie są więc szorstcy, nieco mrukliwi, żartują ale nie błaznują, rozmawiają ale nie paplają bez sensu, tacy nieślubni synowie (i córki) Brudnego Harry’ego. Daleko im do cnotliwości, w pracy i życiu wykazują się wątpliwą moralnością, policyjną robotę wykonują z zaangażowaniem i oddaniem, ale sami mają na sumieniu różne brudy. Postacie to jeden z największych atutów filmu, dobrze napisane, nie jednowymiarowe, obdarzone jakąś tam głębią psychologiczną i obarczone niewydumanymi problemami.

Mniej różowo jest już w kwestii fabuły, która nie dość, że jest niespecjalnie oryginalna, to na domiar złego chwilami przewidywalna. Ale gdy nawet niezaskakujące zgony potrafią nas obejść, obserwowanie interakcji pomiędzy bohaterami sprawia przyjemność, a wydarzenia angażują uwagę, to ciężko mówić o prawdziwej fuszerce ze strony scenarzystów.