Ja rozumiem, że niekwestionowany klasyk, że 1928 rok, itd. Możecie nazwać mnie ignorantem. Ale nie kupuję tych przeciąganych zbliżeń, natrętnie powtarzanych środków stylistycznych. Mimika głównej aktorki, np. to ciągłe wytrzeszczanie oczu, jest dla mnie przegięta nawet biorąc pod uwagę tylko realia kina niemego i co za tym idzie bardziej ekspresyjną grę aktorów.
Film z wyraźnie zakreśloną tezą - świętość i szlachetne cierpienie Joanny ma nie budzić wątpliwości, wszyscy Anglicy są źli... tyle, że twórcom nie do końca to wychodzi, bo dla mnie kreacja głównej bohaterki pozwala na zadawanie nieśmiałych pytań o jej zdrowie psychiczne.
Poza tym - protestuję zawsze a priori przeciw wystawianiu na piedestał cierpiennictwa i ofiarności. Nic dobrego nie wynika z gloryfikowania i uszlachetniania męczeństwa, uważam, że jest to nie w porządku, nie było również niemal 100 lat temu - bez różnicy.