Fabularnie to dno - Trudny dzieciak, pato-mamusia i nowa znajoma Kyla, która jest ich całkowitym przeciwieństwem. Synuś daje popalić, a pato-mamusia stara się wyjść na prostą jak tylko potrafi. To pracuje jako sprzątaczka, to zakręci tyłeczkiem przed wydawcą, żeby dostać rubrykę w gazecie. Każda następna scena pojawiająca się w filmie jest coraz śmielszą demonstracją głupoty brajanka i pobłażliwości jego mamuśki, jak również i głupoty jej samej, oraz wprawiających w zażenowanie zbliżeń brajanka z delikatnie przytrzymaną Kylą. (Co dziwne bo podaje się za panią pedagog, która ma sabbatical). Historia nie przedstawia nic szczególnie odkrywczego, niczego nie uczy, jest właściwie nudna, ale z jakiegoś powodu oglądanie tych trzech postaci wzbudza jakiś rodzaj smutku. Zastanawia mnie skąd on się bierze. Niewątpliwie są to celowe chwyty, ale jak im się to udało osiągnąć w tym żałosnym filmie? Wiadomo, że scena, w której brajanek pomyka na longboardzie zrobić zakupy
może być wzruszająca ze względu na muzykę w tle i fajne ujęcia. Ale skąd biorą się emocje w innych scenach? Czy widz odczuwa jakiś rodzaj współczucia dla matki, albo Kyli?