Nie ma to jak oczekiwania widza wygodnie usadowionego przed ekranem , z coca colą i wiadrem popcornu w garsci. Spodziewa sie miłej, ciekawej wciągającej historyjki z klarownym , jasnym morałem i najlepiej z happy endem.
Stop! Nie ma tak dobrze, życie siedemnastolatki , jej spojrzenie na świat nie jest ani jasne, ani klarowne , ani łatwe. Jest bombardowana przez mnóstwo spraw, faktów, zależności , których totalnie nie rozumie, nie wie jak sobie z nimi radzić, popełnia błędy, denerwuje ,nie umie zawiązać relacji ani z rówieśnikami, z nauczycielami , nawet z własną matką, nikt nie umie jej pomóc, ona sama nie chce pomocy, bo podobnie jak tytułowa, cytowana Margaret w gruncie rzeczy każdy jest sam ze swoimi problemami.
I tak jest właśnie ten film, dokładnie taki jak świat dorastającej siedemnastolatki, szarpany, tłoczny, z przeskokami, histerią i płaczem. Historia nastolatki opowiedziana i pokazana jej okiem.

Wszystkim dwudziestolatkom, trzydziestolatkom, czterdziestolatko, itd życzę by popcorn dalej smakował, proponuje tylko usaadowić się wygodnie i powiercić na fotelu jak Adaś Miauczyński z Dnia Świra. Wtedy lepiej smakuje... popcorn film niekoniecznie.