Po powrocie z pokazu przedpremierowego mogę powiedzieć, że... warto. Tylko, że jeśli ktoś oczekuje drugi "Czas apokalipsy" pod względem rozmachu czy jakości, to powinien czym prędzej zmienić priorytety. Megalopolis powinno się raczej nazywać "Megatrollpolis", bo tak naprawdę to historia bardzo intymna i podchodząca pod ten niesławny dopisek "baśń".

Jak na nowy film mistrza Cipolli… wróć, Copolli - bardzo słabo. Jak na jego filmowy testament i kosztowy practical joke mający na celu pozbawić Sofię Copollę pieniężnego spadku po ojcu - rewelacyjnie. Wszak sugeruje to cały wątek Krasusa Trzeciego, który ze sprośnej "drugiej władzy" staje się wyznawcą Katilinizmu (tj. utopia i "sztuka dla sztuki" ponad wszystko) i pomyślnie niweczy jakże nikczemne plany synka Clodio, który raz z eks Ceasara próbuje przejąć rodzinny majątek i "wepchnąć się" na polityczne salony. A jak niweczy? Spektakularnie, bo nie dość, że udaje mu się przeżyć udar, to wykorzystuje swój (często wspominany w filmie, swoją drogą) wzwód w kształcie łuku, aby znienacka odstrzelić babie jej pstrokatą gębę, a jej partnerowi posłać 2 strzały w pupę. A jako, że takich Coppolowskich "majaczeń" jest więcej (np. cała sekwencja Ceasara mieszającego alkohol z grzybami i przeterminowanymi lekami do tego stopnia, że traci możliwość kontrolowania czasu [sic!!!]), to MUSIAŁEM dać temu filmowi dodatkową gwiazdkę.

Racja, film w dłuższym biegu nie jest najlepszy, ale i tym samym nie jest jakimś katastrofalnym chłamem na miarę np. The Room. Tak więc całość uznajcie za krzyżówkę BARDZO ugrzecznionego "Kaliguli" z "Małymi agentami" (przynajmniej jeśli chodzi o ciągle skaczącą jakość scenografii, efektów specjalnych i zaskakująco prowokujących do filozoficznego myślenia cytatów).