Cudaczny film. Niezrozumiały, pół-magiczny świat, o niepojętej, ale nie intrygującej fizyce, niedookreślonym kształcie, miejscu w czasie i przestrzeni. Fabuła toczy się wokół upadku i rozwoju, emocji i bezduszności, betonu i jakiejś substancji, która wygląda jak bulgocząca pulpo-grzybnio-serpentyna, bierze się niewiadomo skąd i jest wszystkim - lekiem, budulcem, wystrojem wnętrz, miłością, czasem i sensem życia.
Postaci też niedoopisane, większość zagrana drętwo, jakby na siłę. Ich roli i miejsca w świecie musimy się domyślać, choć są też sztampowe i przewidywalne. Stary bankier trzęsący światem i jego potomek klaun, który nagle chce przejąć świat i zostaje głównym antagonistą. Jest i konserwatywny burmistrz. I jego córka , która zakochuje się w wielkim wizjonerze, którego burmistrz nie lubi. I wielki wizjoner, którego wizje ciężko pojąć. I średnio urocza panna dziennikarka, która też chce zdobyć świat (chyba...) brzydkimi metodami.
I parady są, i wiece, i strajki. I przemowy, które nie porwałyby nawet przekupionego klakiera.
Film misz-masz. Miało być ciekawie, wyszedł bezładny, nudny sen reżysera. Coś o polityce, coś o emocjach, o miłości, przeszłość i przyszłości. Dialogi raz skrajnie płytkie i przewidywalne, żeby po chwili przejść w przeintelektualizowany bełkot. Wszystko dezorientujące, nieposkładane, ni to sen ni jawa, trochę teledysku, trochę dyskoteki, trochę filozofii, trochę pięknych krajobrazów.
Wszystko po to żeby zakończyć aż zaskakująco płytką puentą rodem z filmów dla dzieci, czyli płaczącym bobaskiem, podaniem ręki i przesłaniem "budujcie piękny świat ".
Nie wiem co było w głowie reżysera. Pierwsza opcja jest taka, że jestem na to po prostu za głupi. A druga taka, że on albo sam nie wiedział, albo podał to w tak zawirowany sposób, że mało kto zrozumie i większość nie będzie mogła się doczekać końca.
Ludzie wychodzili z kina i nie dziwilem im się. Miałem podobną chęć, myśląc o tym, że mógłbym wcześniej pójść spać. Ale dosiedziałem wytrwale i nie polecam.