George Clooney chyba na stałe uciekł od komercyjnego kina, ponieważ obecnie grywa w typowo festiwalowych filmach. Wystarczy rzucić takie tytuły jak „Syriana”, „Good Night and Good Luck” czy właśnie „Michael Clayton”. Każdy z tych filmów dosyć głośno przebrnął przez amerykańskie kina. Tamtejsi widzowie lubią takie polityczno-urzędowe historie, ale coś mi się zdaje, że my Słowianie jakoś nie przepadamy za takimi tytułami. Nie mówię tylko o sobie, ale również o innych widzach. „Michael Clayton” to kolejna ciekawa historia, która została przegadana do granic możliwości. Było wiele filmów, które w ¾ opierały się na dialogach, choćby ostatni produkt Fincher pod tytułem „Zodiak”. Prawda jest taka, że samymi dialogami można zaciekawić widza i to cholernie, ale takim przykładem nie jest na pewno historia pana Claytona. Najlepsze w tym filmie co daje nam twórca to wstęp i zakończenie, które dzięki swojemu powiązaniu wciągają widza. Szkoda, że rozwinięcie jest po prostu nudne. Cały czas słyszymy te prawniczo-administracyjne brednie, które dla zwykłego Kowalskiego takiego jak ja, nie są niczym zachwycającym. Tutaj nie chodzi wyłącznie o dialogi między bohaterami. Oni sami są mało przekonujący. George Clooney, który po raz kolejny został nominowany do Oscara gra przyzwoicie, więcej powiem, gra dobrze, ale to nie jest powalająca rola, która powinna zachwycić świat. Podobnie ma się sprawa z resztą aktorów. Nominacje dla aktorów drugoplanowych są lekko mówiąc niejasne. Z roku na rok uświadamiam tylko siebie w przekonaniu, że Oscar traci na wartości. Nominacje dla tego filmu i nie tylko są najlepszym przykładem. Tylko żeby ktoś nie myślał, że to zły film, bo tak nie jest. Jest to średnie kino na jeża, ale ma w sobie kilka smaczków. Przede wszystkim muzyka, która w moim przekonaniu robi największe wrażenie w „Michaelu Claytonie”. Poza tym gdyby Oscar poleciał za reżyserie, to też bym się nie obraził.
Tak czy siak „Michael Clayton” nie zasługuje na fanfary, może dla tego, że nie przepadam za takim kinem, hhmmmm może …5/10