Morderstwo w Orient Expressie Ciekawostki

Role

Alec Guinness i Paul Scofield dostali propozycję zagrania Herculesa Poirot.

Do roli Beddowesa rozważany był Harry Andrews.

Błędy w filmie

W filmie widocznych jest kilka błędów jego twórców. Jednym z nich jest widok z okna pociągu podczas picia przez Poirota miętowego likieru nowoczesnego modelu samochodu, charakterystycznego dla lat 70, a nie połowy 30-tych, w których toczy się fabuła filmu.

Podczas wsiadania pasażerów do pociągu, usłyszeć można dokładną trasę przejazdu Orient Expressu: Sofia, Belgrad, Zagrzeb, Brod, Triest. Brod został wymieniony po Zagrzebiu, stąd można byłoby przypuszczać, iż znajduje się on między Zagrzebiem a Triestem, a faktycznie miasto to leży pomiędzy Belgradem a Zagrzebiem.

W scenie odnalezienia w walizce uniformu konduktora, pomiędzy jednym a drugim ujęciem można zaobserwować zmianę położenia czapki konduktorskiej.

Miejsce kręcenia

Film nakręcono w Borenhamwood, Well End (Anglia, Wielka Brytania), Paryżu, Pontarlier, Maisons-du-Bois-Lièvremont, Montbenoît (Francja) i w Stambule (Turcja).

Pozostałe

Film był nagrywany w wagonach autentycznego Orient Expressu.

Pierwotnie Ingrid Bergman zaproponowano rolę księżnej Dragomiroff.

Pierwszy wybór Lumeta na obsadzenie roli księżnej Dragomiroff został odrzucony przez producentów. Wendy Hiller zaproponowano tę rolę jako drugiej.

To jedyna adaptacja filmowa nakręcona za życia Agathy Christie, z której była całkowicie zadowolona. Zwłaszcza występ Alberta Finney'a uważała za najbliższy jej zamysłowi Poirot.

Powieść Agathy Christie, na motywach której powstał film, została zainspirowana porwaniem i zamordowaniem syna słynnego lotnika Charlesa A. Lindbergha i Anne Morrow Lindbergh, Charlesa Lindberga Juniora z 1932 roku. Charles A. Lindbergh zmarł trzy miesiące po zakończeniu prac nad filmem.

Agatha Christie była na tyle rozczarowana wcześniejszymi adaptacjami swych powieści, że postanowiła nie sprzedawać praw do "Morderstwa w Orient Ekspresie". Zmieniła zdanie dopiero dzięki perswazji Lorda Louisa Montbattena. Ostatecznie film stał się jej ulubioną adaptacją swej powieści, którą obejrzała.