Nie jest łatwo ocenić ten film. Ci, którzy liczą na szybki przegląd życia artystki okraszony muzyką ala klasyczny musical mogą się mocno zdziwić. Poniekąd i ja się zdziwiłem. Film pokazuje raczej psychikę artystki (oczywiście jest sporo scen na bankietach, przy stole, gdzie wszyscy piją i wspominają świetne chwile, ale odniosłem wrażenie, że są one jedynie ukazane w kontekście psychiki bohaterki). Samej muzyki oczywiście nie zabraknie i raczej jest to dobra muzyka, ale nie o samą muzykę tutaj chodzi. Co do Cotillard to rola jednak bardzo dobra, jedna z lepszych w jej karierze, choć czasami sama bohaterka była dla mnie odpychająca poprzez swoją arogancję (poniekąd uzasadnioną), powierzchowność i pretensjonalność. Nie ma miejsca w filmie dla zniewalającego uśmiechu czy dystyngowanej gracji, z jakiej Cotillard dotychczas była znana na ekranie (choć sama "francuskość" bohaterki została pokazana bardzo dobrze), zaś często widzimy kobietę zniszczoną życiem i wspomnieniami, wiele scen ma miejsce w zamkniętym, zaciemnionym pomieszczeniu, także gdy bohaterka na łóżku zmaga się z bólem i doświadczaniem życia (rzuca się w oczy także bardzo dobra charakteryzacja). Ale ostatecznie chyba osiąga w życiu zamierzony cel- wychodzi z ulicy na scenę i wyraża w pełni siebie, podkreśla radość w rozmowie na plaży z dziennikarką mówiąc, że jej ulubionym momentem był zawsze moment, gdy stawała obok kurtyny, była blisko sceny. Generalnie film jest mocno przesycony psychologizmem i to dość głębokim, obecnym prawie 2,5 godziny przed oczyma widzów, niekiedy może zbyt rozwlekłym, choć na pewno nie takim, który nudzi widza. Jak na film biograficzny oczywiście nie jest to dzieło wybitne, ale co najmniej dobre i pokazujące życie bardzo ciekawej postaci. I jeszcze coś na koniec. Scena, gdy dziewczynka śpiewa na ulicy "Marsyliankę" była dla mnie najlepszą w całym filmie i warto ją przewinąć i posłuchać jeszcze raz tego głosu. Pozdrawiam.