Marion Cotillard udowodniła, że jest genialną aktorką! Reżyser też miło mnie zaskoczył, potrafił skopać nawet banalne filmy, a tak trudny obraz jakim jest biografia Edith Piaf wyszedł mu znakomicie.
Czytałam wiele książek o jej życiu, niektóre były tak głupie że nie będę się wypowiadała (Np. książka napisana przez syna Marcela Cerdana) Powiem jedno: Dahan pomimo swojej fascynacji jaką darzy Piaf wcale nie starał się jej wybielić (a każdy wie, że Edith aniołkiem nie była ;]). Przedstawił ją taką jaka była naprawdę - wulgarną, szaloną, władczą, złośliwą i bardzo wrażliwą. Uznanie kieruję również w stronę charakteryzatorów, bo chociażby nie wiadomo jak dobrze grała Marion to bez ich pomocy nie byłaby wystarczająco wiarygodna. Brakowało mi w tym filmie tylko jednej osoby - Theo. Przecież był przy Edith do końca i pomimo choroby dał dużo radości. Mimo to naprawdę piękny i klimatyczny film. Dobrze, że reżyser wymieszał różne okresy z życia artystki dzięki czemu stworzył kontrast. I ta muzyka....wbijała w siedzenia wszystkich na sali. Czy wy też macie wrażenie że Edith cały czas jest obecna? Pamiętam jak rok temu zimą zatrzymałam się z przyjaciółmi na noc w ukochanym Paryżu. Mielismy pokoje w jakiejś starej kamienicy było późno i cicho. I nagle w domku obok wybuchła piosenka Piaf. Śpiewała, że niczego nie żałuje. I wtedy dotarło do mnie, że jakaś część tej kobiety jest cały czas tutaj. Poczułam ją omal namacalnie. Ona żyła swoją muzyką (co obrazuje także film) i żyje nia nadal. To w tych piosenkach ukrytne jest jej całe życie, jej pragnienia, smutki, triumfy i upadki. Jej głos to krzyk miłości w którym każdy się odnajduje. Wiem, że dzisiaj Edith jest potrzebna bardziej niż kiedykolwiek.