najlepszy film tego roku(9/10) z genialna rola marion.powinna dostac za ta role wszelkie mozliwe nagrody.postac titine gleboko zapadla mi w pamiec.jedyna wada tego filmu jest moim zdaniem marginalne potraktowanie znajomosci piaf z marlene dietrich.pomysl na przeplatajace sie nieustannie retrospekcje genialny,zostalo to zrobione plynnie i nie wprowadza chaosu.film jest w ten sposub ciekawszy.kostiumy i scenografia sa piekne.zadanie nie bylo latwe poniewaz akcja dzieje sie na przestrzeni 30 lat.no i ta porywajaca,pelna cierpienia i emocji muzyka.od pierwszego zasluchania zostalem wielbicielem edit piaf.siostra jej sluchala,kiedys przypadkiem poslychalem i pokochalem ta muzyke.przeczytalem biografie.w muzyce edit czuje sie cierpienie,namietnosc,bul,atmosfere kafejek i kawiarni,brud i umeczone twarze kloszarduw,mrok burdelowych korytarzy.edit zostala porzucona przez matke na schodach kosciola w biednej dzielnicy paryza.dziecinstwo spedzila na ulicach wraz z ojcem i w domu publicznym gdzie opiekowala sie nia titine.scena kiedy ojciec zabiera stamtad edit jest wstrzasajaca.ten film odebralem bardzo emocjonalnie.jest piekny,poruszajacy,zmusza do refleksji nad przemijajacym czasem,ulotnoscia slawy,szczescia.koncuwka filmu doprowadzila mnie i reszte sali do placzu.podziwiam edit za ten jej upur,niesamowita sile i przekore.pomimo okropnego stanu spiewala i dawala z siebie wszystko.szkoda ze nie pokazano w filmie jak pod koniec zycia bala sie zasnac bo bala sie smierci.miala przy sobie ulubionego slonika z kturym ja pochowano.wielka duchem kobieta.wielka muzyka.wielki film.co wazne dla ludzi starszych tagze.95% publicznosci na seansie na kturym bylem stanowily kobiety.