W swoim najnowszym, nominowanym do tegorocznej Europejskiej Nagrody Filmowej dokumencie Rithy Panh pozostaje wierny estetyce docudramy, technice bliskich, cierpliwie tworzonych portretów i niespiesznemu rytmowi opowiadania. Poznajemy tu dziewczyny z domu publicznego w Phnom Penh. Ich zmęczone gesty i twarze odzwierciedlają psychiczne spustoszenie, do jakiego doprowadziła je wymuszona prostytucja. Powoli odsłania się przed nami świat straszliwej nędzy, przemocy, strachu przed AIDS, społecznego wykluczenia, dziedzictwa traumy czasów ludobójstwa i wojny domowej. Mimo ostrych, południowych barw, wszystko spowite jest tu jakby głębokim cieniem śmierci.