W 'Nocy na Ziemi', jednym ze sztandarowych filmów Jima Jarmuscha, reżyser proponuje nam miejsce pasażera w pięciu taksówkach znajdujących się w różnych strefach czasowych. Kolejno przenosimy się do Los Angeles, Nowego Jorku, Paryża, Rzymu i Helsinek, a w każdym z tych miejsc dostajemy mały wycinek z życia taksówkarza i jego pasażera/ów. Różnorodność jest zresztą największym plusem tego filmu - pod każdą kolejną szerokością geograficzną dostajemy inny zestaw osobowości, przeważnie wynikający z umiejscowienia akcji. Niemal w każdym przypadku pasażer jest przeciwieństwem kierowcy, co na różne sposoby zostało przez Jarmuscha wykorzystane.

Prezentowane historie, jak to w przypadku filmu podzielonego na epizody bywa, są dość nierówne. Najbardziej w pamięć zapadają te z Nowego Jorku i Paryża: pierwsza ciepła i zabawna, druga przyciągająca uwagę specyficzną urodą Beatrice Dalle i trafnym przesłaniem. Pozostałe trzy historie są jednak dość przeciętne. Epizod z Los Angeles niczym niestety nie poraża, a na pierwszy plan wysuwa się w nim aktorska konfrontacja Winony Ryder i Geny Rowlands. Historia z Rzymu to z kolei teatr jednego aktora - w swoim monologu popisuje się przed nami w typowym dla siebie stylu Roberto Benigni, co niestety po pewnym czasie zaczyna nużyć. Najbardziej jednak obojętnym pozostawia historia ostatnia, z Helsinek. Mało wciągająca i z dość banalnym przesłaniem.

Całość, pomijając wspomnianą nierówność, sprawdza się jednak jako ciekawa mozaika kulturowa: mamy tutaj subkultury, pokolenia, narodowości, słowem wszystko co ludzi odróżnia. Można więc powiedzieć, że gdzieś pod fasadą tych komediowo-dramatycznych scenek, ukryty jest pozornie banalne przesłanie, aktualne zwłaszcza w erze masowej popkultury - ludzie są tak samo róznorodni, jak miejsca, w których żyją.