Melodramat nie jest raczej określeniem przyjmowanym ciepło przez publiczność festiwalową. Nic dziwnego: kino gatunkowe bywa ograniczone. Jednak Chang-dong Lee udowadnia iż można stworzyć niezwykły romans, przy użyciu znanych środków. Wystarczy olbrzymia wyobraźnia.

"Oaza" nie unika operowania symbolami, ale nie jest w żadnym wypadku nadętym filmem. Metafory są czytelne. To również dzieło zbudowane na emocjach, lecz nie zwalniające od myślenia. Koniec końców ukazuje także coś na co nikt dotąd się nie porwał, czyli wiarygodny związek między dwójką niepełnosprawnych. Nikt inny nie zrobiłby tego tak bezkompromisowo, jak Koreańczyk. Nie ominął drażliwych tematów, nie idealizuje... Woli być czasami bezczelny, lecz osiągnąć zamierzony efekt.

Nawet sekwencje gdy bohaterka w swoich wyobrażeniach wstaje z wózka, omijają banał. Ich bajkowość ma swój urok, a to co wtedy robi Gong-ju to nie tylko zabawa, lecz również możliwość kłótni ze swoim ukochanym. Kto by na to wpadł: niepełnosprawna osoba zazdrości innym, że mogą się normalnie posprzeczać?

Lee umieszcza między słowami jeszcze kilka nurtujących go spraw, sprawnie wtapiając je w opowieść. Jest doskonałym dyrygentem, wiedzącym ile może widzowi pokazać, by pobudzić go do myślenia, wzruszyć lub wywołać wątpliwości... Dlatego też "Oaza" jest filmem absolutnie dla wszystkich. Trafi ona zarówno do obytych kinofilów, jak i zwykłej widowni.